Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 18 kwietnia 2013 r., sygn. II SA/Gl 1531/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Ewa Krawczyk, Sędziowie Sędzia WSA Iwona Bogucka, Sędzia NSA Łucja Franiczek (spr.), Protokolant st. sekretarz sądowy Magdalena Dąbek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 kwietnia 2013 r. sprawy ze skargi K. P. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] r. nr [...], podjętą z up. Prezydenta Miasta G. na wniosek B. P.-G. i J. G., orzeczono o wymeldowaniu K. P. z pobytu stałego w lokalu przy ul. [...] w G. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia organ I instancji powołał przepis art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. nr 139, poz. 993 ze zm.).

W uzasadnieniu organ administracji po zrelacjonowaniu przebiegu postępowania, wniosków stron i omówieniu zebranego materiału dowodowego wskazał, że odnosząc się do kwestii zawartych w piśmie pełnomocnika K. P. z dnia 2 sierpnia 2012 roku, a w szczególności do żądania przeprowadzenia ponownych oględzin lokalu i umożliwienia wstępu jej na teren posesji wyjaśnić należy, że pracownicy organu meldunkowego nie mają uprawnień do "wprowadzania" nikogo do lokalu i zapewnienia mu udziału w czynności wbrew stanowisku właściciela lokalu. Natomiast odnośnie wniosku o dopuszczenie dowodu z rachunków i faktur za meble i wyposażenie na okoliczność, czyją stanowią własność, organ stwierdził, że zameldowanie dotyczy faktu pobytu osoby w danym lokalu, a nie pozostawionych przez nią rzeczy, dokumentów, czy przedmiotów majątkowych. Zatem poruszane kwestie natury finansowej pozostają poza sferą zainteresowania organów meldunkowych, których rola jest wyraźnie określona i ogranicza się do kwestii meldunkowych, wynikających wyłącznie z przepisów ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych. Niedopuszczalne zatem i nieskuteczne jest nadużywanie instytucji zameldowania w celu rozwiązywania sporów mieszczących się w granicach innego postępowania, w tym przypadku o wydanie rzeczy (tak wyrok WSA z dnia 4 sierpnia 2004 r., sygn. akt 3/II SA/Ka 2078/02).