Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 23 lipca 2015 r., sygn. II SA/Gl 1205/14

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Łucja Franiczek (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Piotr Broda, Sędzia WSA Rafał Wolnik, Protokolant specjalista Beata Bieroń, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 lipca 2015 r. sprawy ze skargi L. D. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie wymeldowania oddala skargę.

Uzasadnienie

Wyrokiem zaocznym z dnia [...] r. sygn. akt [...] Sąd Rejonowy w K. nakazał L. i Z. małż. D. opróżnienie i opuszczenie lokalu przy ul. [...] w K. Następnie wskutek wznowienia postępowania i po rozpatrzeniu apelacji pozwanych, Sąd Okręgowy w K. wyrokiem z dnia [...] r. sygn. akt [...], utrzymał w mocy w całości powyższy wyrok zaoczny oraz orzekł, że L. i Z. D. nie przysługują uprawnienia do otrzymania lokalu socjalnego. Po rozpoznaniu wniosku H. D. (ówczesnego właściciela nieruchomości) decyzją z dnia [...] r. Prezydent Miasta K. odmówił jednak wymeldowania L. i Z. D. z pobytu stałego w lokalu przy ul. [...] w K., zaś po rozpatrzeniu odwołania wnioskodawcy, Wojewoda [...] utrzymał w mocy decyzję odmowną.

Spadek po zmarłym H. D. nabyła w całości B. M. na mocy postanowienia Sądu Rejonowego K. z dnia [...] r., sygn. akt [...].

Wnioskiem z dnia 3 czerwca 2013 r. B. M. ponownie domagała się wymeldowania L. D. i Z. D., podając że nie przebywają oni w miejscu stałego zameldowania od 1995 r. i obecnie lokal nadaje się tylko do rozbiórki.

Po rozpatrzeniu wniosku Prezydent Miasta K. decyzją z dnia [...] r. nr [...], działając na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych (Dz. U. z 2006 r., Nr 139, poz. 993 ze zm.), orzekł o wymeldowaniu L. D. z pobytu stałego w lokalu nr [...] przy ul. [...] w K. Powołując się na wyniki oględzin, przeprowadzonych w dniach 4 października 2013 r., 13 stycznia 2014 r. oraz 17 lutego 2014 r. oraz rozprawę administracyjną z udziałem świadków - sąsiadów zamieszkujących stale przy ul. [...] w K., organ administracji ustalił, że Z. D. i L. D. nie zamieszkują w przedmiotowym lokalu od około 15 lat, gdyż nie pozwala na to jego zły stan techniczny. Brak bowiem schodów, które prowadziły na piętro budynku gospodarczego, rozbudowanego przez małż. D., w który znajduje się lokal mieszkalny, zajmowany przez nich. W przedmiotowym budynku niektóre okna są pozabijane dyktą, szyby okien popękane, pozostałe okna zasłonięte żaluzjami. Zdaniem organu, budynek z wyglądu jest niezamieszkały, co potwierdzili przesłuchani świadkowie, a mimo prawidłowego zawiadomienia małżonków D. nie uczestniczyli w przeprowadzonych czynnościach, co uniemożliwiło także oględziny wewnątrz budynku. Ponadto, decyzją Prezydenta Miasta K. z dnia [...] r. nakazano do dnia [...] r. rozbiórkę samowolnie rozbudowanego budynku, w którym znajduje się przedmiotowy lokal mieszkalny, zaś korespondencja odbierana jest w innym miejscu niż stałego zameldowania. W ocenie organu, oznacza to dobrowolne wykonanie przez małż. D. wyroku, orzekającego eksmisję, zaś lokal ten nie stanowi ich centrum życiowego i nie ma prawnej możliwości powrotu do niego. Organ I instancji nie dopatrzył się też podstaw do zawieszenia niniejszego postępowania na wniosek małż. D. do czasu zakończenia spraw cywilnych o zachowek po zmarłym H. D. oraz o zwrot poniesionych nakładów. Nadto, organ uznał, że opuszczenie lokalu nie musi być połączone z jego opróżnieniem z rzeczy. Zameldowanie dotyczy bowiem jedynie faktu pobytu osoby w danym lokalu. Zamiar powrotu do lokalu w bliżej nieoznaczonej przyszłości, nie uzasadnia zaś utrzymywania stanu fikcyjnego, pozostającego w rozbieżności z istniejącym stanem faktycznym.