Wyrok WSA w Warszawie z dnia 19 grudnia 2012 r., sygn. III SA/Wa 468/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Artur Kot (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Cezary Kosterna, Sędzia WSA Patrycja Joanna Suwaj, Protokolant referent stażysta Katarzyna Smaga, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 grudnia 2012 r. sprawy ze skargi I. z siedzibą w Estonii na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] grudnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za marzec 2005 r. 1) uchyla zaskarżoną decyzję, 2) stwierdza, że uchylona decyzja nie może być wykonana w całości, 3) zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej w W. na rzecz I. z siedzibą w Estonii kwotę 5.617 zł (słownie: pięć tysięcy sześćset siedemnaście złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

1.1. Decyzją z [...] grudnia 2011 r., po rozpatrzeniu odwołania I. z siedzibą w Estonii (dalej: "skarżąca" lub "Spółka"), Dyrektor Izby Skarbowej

w W. (dalej: "organ odwoławczy" lub "Dyrektor IS") utrzymał w mocy decyzję Naczelnika [...] Urzędu Skarbowego W. (dalej: "organ I instancji" lub "Naczelnik US") z [...] grudnia 2010 r. Przedmiotem tych decyzji było określenie Spółce zwrotu podatku od towarów i usług za marzec 2005 r. w kwocie mniejszej od deklarowanej. Jako podstawę prawną decyzji Dyrektor IS powołał między innymi przepisy art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.; dalej: "ustawa o VAT").

1.2. Uzasadniając rozstrzygnięcie organ odwoławczy przedstawił przebieg postępowania w sprawie i powołał się na ustalenia faktyczne dokonane przez organ I instancji po przeprowadzeniu postępowania podatkowego. Wyjaśnił, że skarżąca prowadzi działalność gospodarczą, w ramach której emituje karty paliwowe. Ich użytkownikami są kierowcy firm spedycyjnych i transportowych, którzy nabywają (tankują) olej napędowy na stacjach paliwowych tworzących w Polsce sieć I. Pełna należność za zatankowane przez kierowców paliwo regulowana jest przez Spółkę. Następnie skarżąca obciąża kosztami swoich klientów, czyli firmy transportowe posiadające karty paliwowe I. Naczelnik US wywiódł, że skoro skarżąca nabywa towary jak właściciel, następnie przenosi nabyte prawa na swoich klientów, to znaczy, że jej działalność polega na dostawie towarów (paliw), podlegającej opodatkowaniu zgodnie z przepisami art. 5 ust. 1 pkt 1 oraz art. 7 ust. 1 ustawy o VAT. Miejscem dostawy jest terytorium RP. W wyniku dokonanych dostaw nie doszło bowiem do transportu towarów. Zastosowanie w sprawie znajduje zatem art. 22 ust. 1 pkt 3 ustawy o VAT.