Wyrok WSA w Łodzi z dnia 14 grudnia 2012 r., sygn. II SA/Łd 125/12

Dnia 14 grudnia 2012 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jolanta Rosińska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Joanna Sekunda - Lenczewska Sędzia NSA Grzegorz Szkudlarek Protokolant asystent sędziego Marcin Olejniczak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 grudnia 2012 roku sprawy ze skargi G. K., W. P. oraz Z. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. na podstawie art. 157 § 1 i art. 158 § 1 w związku z art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a., art. 61 ust 1 pkt 1 ustawy z dnia 27 marca 2007r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2003 r. nr 80 poz. 111 z późn. zm.) odmówiło stwierdzenia nieważności decyzji własnej z dnia [...] nr [...], utrzymującej w mocy decyzję Prezydenta Miasta [...] w sprawie ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego wielorodzinnego z częścią handlowo-usługowo-biurową wraz z infrastrukturą techniczną przewidzianą do realizacji w Ł. przy ul. A [...] na działkach [...] i [...]. Organ w uzasadnieniu wyjaśnił, że pismem z dnia [...], G. K., W. P. i Z. K., działając poprzez swojego pełnomocnika, wystąpili do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z wnioskiem o stwierdzenie, na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a., nieważności decyzji z dnia [...] w sprawie ustalenia warunków zabudowy dla wspominanej inwestycji. W uzasadnieniu wniosku strony zarzuciły rażące naruszenie § 3 ust. 2 i § 4-8 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku planu miejscowego. Wskazały, że decyzja jest niekompletna, bowiem akta przedmiotowej sprawy zawierają jako załącznik do decyzji część opisową przeprowadzonej analizy bez jej części graficznej, organ uprawniony nie umieścił w decyzji informacji o sposobie wyznaczenia obszaru analizowanego, w sposób całkowicie sprzeczny z przepisami wyznaczył obowiązującą linię zabudowy, organ nie wyznaczył wskaźnika zabudowy, nie ustalił szerokości elewacji frontowej i organ w ogóle nie ustalił średniej wysokości górnej krawędzi elewacji frontowej. Co więcej, zdaniem strony, organ bezpodstawnie określił ilość kondygnacji, bowiem leży to w gestii organu nadzoru budowlanego, nadto organ uchylił się od wyznaczenia w decyzji geometrii dachu wskazując iż formy dachu z uwagi na różnorodność winny wynikać z indywidualnych rozwiązań projektowych. Ustosunkowując się do wniosku organ wskazał, że instytucja stwierdzenia nieważności aktu administracyjnego jest wyjątkiem od wyrażonej w art. 16 K.p.a., zasady trwałości ostatecznych rozstrzygnięć administracyjnych i służy eliminowaniu z obrotu prawnego takich rozstrzygnięć, które ze względu na kwalifikowane wady, wyliczone enumeratywnie w art. 156 § 1 K.p.a., nie dają się pogodzić z zasadami państwa prawnego. Organ wyjaśnił, że decyzja w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego wielorodzinnego z częścią handlowo-usługowo-biurową wraz z infrastrukturą techniczną przewidzianą do realizacji w Ł. przy ul. A [...] nie narusza prawa. Do decyzji została załączona część tekstowa wyników analizy oraz część graficzna wyników analizy w skali 1:500. Podniósł, że nawet gdyby przyjąć, iż istotnie nie doręczono załączników do decyzji stronie, to owe naruszenie nie miało wpływu na wynik sprawy, a w konsekwencji nie stanowi też rażącego naruszenia prawa. Odnosząc się do braku uzasadnienia wyznaczonego obszaru analizowanego w zaskarżonej decyzji wskazał, iż przy określeniu granic obszaru analizowanego odległości przewidziane prawem muszą być dochowane, co oczywiście nie wyklucza wyznaczenia obszaru analizowanego w granicach większych niż minimalne. Zdaniem Kolegium brak uzasadnienia obszaru wyznaczonego w granicach minimalnych prawem przewidzianych nie można uznać za rażące naruszenie prawa skutkujące stwierdzeniem nieważności. W opinii Kolegium ustalenie linii zabudowy w sposób inny, niż wynika z § 4 ust. 1 rozporządzenia, dopuszczalne jest wówczas, gdy możliwość taka wynika z analizy architektoniczne - urbanistycznej i jeżeli inwestycja spełnia wszystkie wymogi z art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. W niniejszej sprawie organ wyznaczył nową linię zabudowy dla planowanej nieruchomości korzystając z unormowania zawartego w § 4 ust. 4 rozporządzenia, a brak uzasadnienia w treści decyzji nie oznacza naruszenia tego przepisu o charakterze rażącym. Organ zgodził się ze stroną skarżącą, że brak wyznaczenia wskaźnika zabudowy dla planowanej nieruchomości stanowi o naruszeniu przepisu § 5 rozporządzenia, jednakże podniósł, że nie nosi znamion rażącego naruszenia prawa. Jak wynika z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie planowany obiekt ma znajdować się na działkach nr [...] i [...] i usytuowany ma być pomiędzy dwoma istniejącymi budynkami. Z analizy wynika iż na terenie analizowanym znajdują się obiekty w zabudowie pierzejowej, sytuowane bezpośrednio przy granicy działki. Zatem, w sytuacji gdy planowany obiekt miał wypełniać lukę pomiędzy dwoma budynkami i przylegać do granic tych obiektów, zdaniem Kolegium uzasadnionym było przyjęcie wskaźnika zabudowy, bez podania wartości liczbowych, a jedynie ze wskazaniem, iż organ dopuszcza możliwość realizacji obiektu wypełniającego przestrzeń pomiędzy dwoma budynkami. Powyższe odniósł również do kwestii braku ustalenia szerokości elewacji frontowej w zaskarżonej decyzji, wskazując, że budynek "plombowy" jest obiektem o szerokości elewacji frontowej do pełnej szerokości terenu inwestycji, szerokość elewacji wyznaczają szerokości granicy działek, zatem również w tym przypadku nie można mówić o rażącym naruszeniu § 5 i § 6 rozporządzenia. Dodał, że nie sposób wyprowadzić normy bezwzględnie nakazującej organowi wydającemu decyzję o warunkach zabudowy ustalenie ścisłych parametrów geometrii dachu i zabraniającej temuż organowi określenie tegoż parametru poprzez wskazanie wartości granicznych kątów nachylenia połaci dachowych pomiędzy którymi musi zamknąć się projektowana inwestycja. Z przepisu stanowiącego, że geometrię dachu ustala się odpowiednio do geometrii dachów występujących na obszarze analizowanym można jedynie wyprowadzić obowiązek uwzględnienia w analizie geometrii dachów występującej w całym obszarze analizowanym. Zdaniem Kolegium treść zaskarżonej decyzji oraz treść analizy urbanistycznej wyraźnie wskazuje, iż z uwagi na ogromną różnorodność geometrii dachu obiektów w obszarze badanym uzasadnione będzie dostosowanie geometrii dachu planowanego zamierzenia do budynku usytuowanego na działce sąsiedniej. Odnosząc się do zarzutu nieprecyzyjnego ustalenia wysokości planowanego obiektu, a zwłaszcza określenia tejże w kondygnacjach, nie w metrach zauważył, że w całym postępowaniu prowadzonym przez organ administracji posługiwano się konsekwentnie pojęciem kondygnacji, co zdaniem Kolegium powoduje, że nie może być mowy o naruszeniu istniejącego ładu przestrzennego w obszarze analizowanym. Przedstawione okoliczności, nie pozwalają zdaniem Kolegium na stwierdzenie, iż decyzja Prezydenta Miasta [...] w sprawie ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji, utrzymana w mocy decyzją z dnia [...] Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. jest jednoznacznie sprzeczna z przepisami rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, co w konsekwencji przesądza, iż w przedmiotowej sprawie nie zachodzi przesłanka z art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a. i co powoduje, że brak jest podstaw do stwierdzenia nieważności.