Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 26 października 2012 r., sygn. IV SA/Gl 1608/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia NSA Tadeusz Michalik (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Stanisław Nitecki Sędzia WSA Andrzej Matan Protokolant Paulina Nowak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 października 2012 r. sprawy ze skargi B. W. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie świadczenia pieniężnego z tytułu pracy przymusowej 1) uchyla zaskarżoną decyzję; 2) zasądza od organu na rzecz skarżącego kwotę [...] zł ([...]) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...]r., nr [...] Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych odmówił przyznania B.W. uprawnienia do świadczenia przewidzianego w ustawie z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz. U. Nr 87, poz. 395, ze zm). W uzasadnieniu tej decyzji stwierdzono, że strona nie spełnia warunku deportacji do pracy przymusowej poza terytorium II RP.

W dniu 25 lutego 2010 r. B.W. złożył kolejny wniosek o przyznanie mu omawianego świadczenia, po rozpoznaniu którego Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych decyzją z dnia [...]r., nr [...] wydaną w trybie art. 154 K.p.a. odmówił uchylenia wyżej opisanej decyzji własnej z dnia [...]r. Uzasadniając to rozstrzygnięcie organ przytoczył treść art. 154 § 1 K.p.a. i podniósł, że wnioskodawca nie wskazał, by za uchyleniem decyzji przemawiał interes społeczny lub jego słuszny interes, a okoliczności powoływane przez niego takiej oceny nie uzasadniają. Organ przywołał definicję represji zawartą w art. 2 pkt 2 lit. a ustawy o świadczeniu pieniężnym (...). Nawiązał również do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 16 grudnia 2009 r., sygn. akt K 49/07, w którym stwierdzono niekonstytucyjność tego przepisu w zakresie, w jakim pomija przesłankę deportacji (wywiezienia) do pracy przymusowej w granicach przedwojennego państwa polskiego. Organ wskazał również, że nie każda praca przymusowa wykonywana w okresie okupacji uprawnia do przyznania omawianego świadczenia. Kierownik Urzędu zaznaczył, że ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, iż B.W. wykonywał pracę przymusową w pobliżu stałego miejsca zamieszkania, w rejonie miejscowości: J., J., N., T., J., przy czym częste zmiany miejsca pracy wynikały z charakteru usług wykonywanych przez firmę, a nie z deportacji (przesiedlenia) do innej miejscowości. W ocenie organu praca ta nie przybrała szczególnie dotkliwej formy, o której mówi Trybunał Konstytucyjny, tzn. nie była połączona z wysiedleniem oraz "wyrwaniem z dotychczasowego środowiska".