Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 5 września 2012 r., sygn. I SA/Gl 346/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Ewa Madej (spr.), Sędziowie WSA Wojciech Organiściak, Anna Tyszkiewicz-Ziętek, Protokolant Magdalena Strzałkowska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 września 2012 r. sprawy ze skargi A S.A. w Z. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości oddala skargę.

Uzasadnienie

1. Decyzją z dnia [...] nr [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. , na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa ( t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm., dalej w skrócie: O.p.), utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta C. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie określenia A S.A. wysokości zobowiązania w podatku od nieruchomości za rok 2002 w kwocie [...] zł.

2. W uzasadnieniu organ odwoławczy przedstawił dotychczasowy przebieg postępowania, wszczętego w związku ze złożeniem przez A1 S. A. (obecnie A S.A.) w dniu 11 stycznia 2007 r. skorygowanej deklaracji na podatek od nieruchomości za rok 2002, w której wykazano nadpłatę w łącznej wysokości [...] zł w części dotyczącej budowli oraz gruntów związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.

2.1. Organ podatkowy pierwszej instancji, po dwukrotnym uchyleniu przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. jego decyzji o odmowie stwierdzenia nadpłaty (po raz pierwszy - w celu uzupełnia materiału dowodowego, a po raz drugi - celem wcześniejszego wydania decyzji określającej wysokość zobowiązania podatkowego za 2002 r.), postanowieniem z dnia [...] 2011 r. wszczął z urzędu postępowanie w sprawie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2002 r., a następnie - w dniu [...] 2011 r. wydał decyzję określającą to zobowiązanie podatkowe, w podanej wyżej wysokości.

2.2. W odwołaniu od decyzji pierwszoinstancyjnej A S.A. z siedzibą w Z. wniosła o jej uchylenie i zarzuciła naruszenie: art. 75 § 1 pkt 1 i art. 75 § 4 O.p. przez ich niezastosowanie, art. 210 § 4 O.p. przez błędne ustalenie stanu faktycznego oraz art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613) w brzmieniu obowiązującym w roku 2002 (dalej u.p.o.l.) wskutek uznania, że w sprawie nie jest spełniona przesłanka "wyłączności" publicznego transportu kolejowego, a także art. 10 ust. 6 ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r. o transporcie kolejowym (w brzmieniu obowiązującym w 2002 r.) w związku z art. 120 i 121 § 1 O.p. przez uznanie, że jednoczesne posiadania przymiotu zarządcy infrastruktury kolejowej oraz przewoźnika kolejowego przesądza o braku wykorzystywania linii kolejowych na potrzeby publicznego transportu kolejowego oraz art. 187 § 1 i art. 191 O.p. przez błąd w ustaleniach faktycznych, skutkujący uznaniem, że podatnik nie wyodrębnił organizacyjnie obu powyższych rodzajów działalności, co doprowadziło do wydania decyzji w oparciu o ustalenia cząstkowe i niepełne.