Wyrok WSA w Łodzi z dnia 15 czerwca 2012 r., sygn. II SA/Łd 339/12

Dnia 15 czerwca 2012 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Grzegorz Szkudlarek (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Barbara Rymaszewska Sędzia WSA Joanna Sekunda-Lenczewska Protokolant asystent sędziego Jarosław Moraczewski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 czerwca 2012 roku sprawy ze skargi A S.A. z siedzibą w K. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] nr [...] znak: [...] w przedmiocie odmowy udzielenia pozwolenia na budowę napowietrznej linii elektroenergetycznej oddala skargę.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 26 lutego 2010 roku w sprawie o sygn. akt II SA/Łd 75/10, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi po rozpoznaniu skarg na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] roku w przedmiocie pozwolenia na budowę, w punkcie pierwszym, oddalił skargi J. A., H. A., R. A., natomiast w punkcie drugim uwzględniając skargi J. K. oraz E. M. uchylił zaskarżoną decyzję w części dotyczącej zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę dwutorowej linii elektroenergetycznej, na odcinku zlokalizowanym na działkach Nr ewid. [...],[...] i [...], położonych w obrębie geodezyjnym W., w gminie Z. (pkt 2). W uzasadnieniu tego wyroku Sąd wskazał, że Starosta [...] decyzją z dnia [...] roku, na podstawie art. 28, art. 33 ust. 1, art. 34 ust. 4, art. 36 ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku - Prawo budowlane (t. j. Dz. U. z 2006 roku Nr 156, poz. 1118 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku [...] Spółki akcyjnej z siedzibą w W., zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na budowę napowietrznej dwutorowej linii elektroenergetycznej - 400 kV O. - R. na odcinku zlokalizowanym na działkach Nr ewid.: [...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...], [...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...], w obrębie geodezyjnym W., gmina Z.

W uzasadnieniu powołanego wyroku Sąd wskazał, iż decyzja o pozwoleniu na budowę w części, obejmującej zatwierdzenie projektu budowlanego i udzielenie pozwolenia na budowę na terenie działek Nr ewid. [...],[...] i [...], narusza przepisy prawa materialnego, w stopniu mającym wpływ na rozstrzygnięcie. Decyzja ta narusza bowiem przepis art. 32 ust. 4 pkt 2 Prawa budowlanego w brzmieniu obowiązującym w dacie jej wydania. W dacie składania wniosku o pozwolenie na budowę (i oświadczenia o prawie do dysponowania nieruchomościami na cele budowlane) inwestor dysponował ostatecznymi decyzjami Wojewody [...] z dnia [...] roku, wydanymi na podstawie art. 124 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 roku o gospodarce nieruchomościami (t. j. Dz. U. z 2010 roku Nr 102, poz. 651 ze zm.), a ograniczającymi sposób korzystania z nieruchomości skarżących przez udzielenie inwestorowi zezwolenia na przeprowadzenie przez wskazane działki dwutorowej, napowietrznej linii energetycznej oraz decyzjami Starosty [...] z dnia [...] roku i [...] roku, wydanymi na podstawie art. 122 ust. 1 i 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami, udzielającymi zezwolenia na niezwłoczne zajęcie części tychże nieruchomości na czas budowy dwutorowej napowietrznej linii energetycznej, zaopatrzonymi w rygor natychmiastowej wykonalności. Jednakże opisane decyzje ograniczające sposób korzystania z nieruchomości, zostały wyrokami Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 29 października 2008 roku, sygn. akt: II SA/Łd 314/08 i II SA/Łd 315/08 uchylone. W dacie wydania decyzji o pozwoleniu na budowę wyroki wspomniane były nieprawomocne, jednakże w swej treści zawierały stwierdzenie, że uchylone decyzje nie podlegają wykonaniu do dnia ich uprawomocnienia. Oznacza to, iż w tejże dacie inwestor nie posiadał prawa do dysponowania wskazanymi nieruchomościami na cele budowlane. Decyzje wydane na podstawie art. 122 ust. 1 i 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami nie stanowiły tytułu do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, gdyż po pierwsze: ich byt prawny zależał od pozostawania w obrocie decyzji wydanej uprzednio na podstawie art. 124 ustawy. Po wtóre: z treści tychże decyzji wynikało jedynie upoważnienie do niezwłocznego zajęcia części nieruchomości na czas prowadzenia robót, nie zaś do skutecznego dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Przepis art. 122 ustawy o gospodarce nieruchomościami ma charakter szczególny, który należy traktować jako wyjątek od zasady. Jako taki musi być więc wykładany ściśle, co wyłącza jego wykładnię rozszerzającą (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 maja 1983 roku, sygn. akt: I SA 20/83, ONSA 1983/1/36).