Wyrok WSA w Warszawie z dnia 11 kwietnia 2012 r., sygn. I SA/Wa 2315/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Dorota Apostolidis (spr.) Sędziowie: WSA Małgorzata Boniecka-Płaczkowska WSA Agnieszka Jędrzejewska-Jaroszewicz Protokolant specjalista Joanna Pleszczyńska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 kwietnia 2012 r. sprawy ze skargi K. Z. na decyzję Ministra Skarbu Państwa z dnia [...] września 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy potwierdzenia prawa do rekompensaty oddala skargę

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] września 2011 r., nr [...] Minister Skarbu Państwa na podstawie art. 138 § 2 k.p.a. po rozpatrzeniu odwołania K. Z. utrzymał w mocy decyzję Wojewody [...] z dnia [...] kwietnia 2011 r., nr [...] o odmowie potwierdzenia prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia przez B. A. nieruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej.

Powyższe rozstrzygnięcie zostało wydane w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:

K. Z. wystąpiła do Wojewody [...] z wnioskiem z dnia [...] lutego 2008 r., o wydanie decyzji potwierdzającej prawo do rekompensaty z tytułu postawienia nieruchomości przez B. A. poza obecnymi granicami Rzeczypospolitej Polskiej w miejscowości I., powiat [...], województwo [...], obecnie B. oraz w miejscowości M., gm. H., powiat [....], województwo [...], obecnie B.

Do wniosku strona dołączyła szereg dokumentów dokumentujących fakt pozostawienia nieruchomości poza obecnymi granicami RP, jak również dokumenty spadkowe.

W toku postępowania organ pierwszej instancji zgromadził szereg dokumentów dotyczących pozostawionej nieruchomości. W szczególności prowadząc postępowanie ustalił, że stosownie do kserokopii potwierdzonej notarialnie za zgodność z oryginałem tłumaczenia zaświadczenia Komitetu Wykonawczego Gminnej Rady Narodowej w H., powiat P., obwód M , z dnia [..] lipca 1947 r., B. A. posiadała w miejscowości M. mienie składające się z [...] dziesięcin lasu, [...] - izbowego mieszkalnego domu - leśniczówki z mieszkalnym poddaszem, zbudowanego w 1937 roku z drewna i cegły, oraz domu z zabudowaniami gospodarczymi, położonego w miejscowości I. w Puszczy H., które przejęło Ministerstwo - Zarząd Lasów [...]. Natomiast w miejscowości M. B. A. posiadała gospodarstwo rolne [...] hektarów ziemi ornej wysokiej klasy z [...] izbowym domem mieszkalnym, zbudowanym w 1926 r., z drewna i cegły, a ponadto posiadała [...] izbowy domek dla służby pomocniczej z zabudowaniami gospodarczymi - [...] stodołami, 2 stajniami, spichlerzem i stajnią. To mienie zostało przejęte przez Zarząd [...] na mocy dekretu o kolektywizacji. Wojewoda [...] wskazał, że na podstawie potwierdzonej notarialnie za zgodność z oryginałem tłumaczenia zaświadczenia Komitetu Wykonawczego Gminnej Rady Narodowej w H., powiat P., obwód M. z dnia 27 lipca 1947 r., ustalono, że nieruchomość gruntowa należąca do B. A. została przejęta na własność kołchozu przez władze radzieckie. W związku z powyższym organ pierwszej instancji uznał, że ww. nieruchomość gruntowa została utracona przez B. A. na skutek działań administracji radzieckiej. W związku z powyższym należało uznać, że powracając z Kresów Wschodnich w 1958 r., nie dysponowała ona już prawem własności przedmiotowych nieruchomości. Oznacza to, że nie została spełniona podstawowa przesłanka "pozostawienia mienia", o której mowa w art. 1 ust. 1 w związku z art. 2 ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. nr 169, poz. 1418 ze zm.). Wojewoda [...] wskazał również, że K. Z. przedłożyła do akt sprawy oświadczenia świadków M. K. z dnia [...] listopada 2007 r., oraz z dnia [...] sierpnia 2008 r., M. M. z dnia [...] września 2007 r., oraz H. K. z dnia 4 listopada 2008 r. Organ pierwszej instancji dokonując oceny przedłożonych oświadczeń uznał, że nie spełniają one warunków wynikających z treści przepisu art. 6 ust. 5 ustawy o realizacji prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nieruchomości poza granicami Rzeczypospolitej Polskiej. Z oświadczenia M. K. wynika bowiem, że nie jest on osobą bliską właścicielki mienia pozostawionego oraz nie zostały złożone pod rygorem odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia. Mimo, iż 4 grudnia 2008 r. M. K. złożył oświadczenie uzupełniające, iż B. A. nie jest dla niego osobą obcą, Wojewoda [...] uznał, że również to oświadczenie nie spełnia wymogów z art. 6 ust. 5 ww. ustawy, bowiem nie zostało złożone pod rygorem odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia oraz podpis nie jest poświadczony przez notariusza, organ prowadzący postępowanie lub polską placówkę konsularną w kraju zamieszkania świadka. Również pozostałe oświadczenia nie spełniają ww. przesłanek - oświadczenie M. M. bowiem nie wskazuje powierzchni pozostawionych nieruchomości, jak również nie wynika z niego, że ww. osoba nie jest osobą bliską właścicielki pozostawionego mienia i nie zostało złożone pod rygorem odpowiedzialności karnej, oświadczenie H. K. - bowiem nie zostało złożone pod rygorem odpowiedzialności karnej za złożenie fałszywego oświadczenia.