Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 4 kwietnia 2012 r., sygn. II SA/Gd 838/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Mariola Jaroszewska Sędziowie: Sędzia WSA Wanda Antończyk Sędzia NSA Krzysztof Ziółkowski (spr.) Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Agnieszka Pazdykiewicz po rozpoznaniu w dniu 4 kwietnia 2012 r. na rozprawie sprawy ze skargi T. B. i A. B. na postanowienie Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 8 września 2011 r., nr [...] w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia do rozbiórki obiektu budowlanego oddala skargę.

Uzasadnienie

Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego, postanowieniem z dnia 30 maja 2011 roku, nr [...], wydanym na podstawie art. 20 § 1 pkt 4, art. 119, art. 121 § 1, § 2 i § 4 i art. 122 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 roku o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (tekst jednolity: Dz. U. z 2005 roku, nr 229, poz. 1954 ze zm. - dalej jako p.e.a.), nałożył na T. B. i A. B. grzywnę w wysokości 5.000 zł w celu przymuszenia do wykonania obowiązku rozbiórki obiektu budowlanego - ustępu o konstrukcji drewnianej, nietrwale związanego z gruntem oraz obiektu budowlanego posadowionego na elementach betonowych o konstrukcji drewnianej pełniącego funkcję rekreacji indywidualnej, wzniesionych na działce nr [...] w K., bez wymaganego pozwolenia na budowę, określonego w tytule wykonawczym z dnia 24 sierpnia 2004 roku.

W uzasadnieniu postanowienia organ wskazał, że wobec niewykonania nałożonego obowiązku upomnieniem z dnia 19 lipca 2004 roku wezwano zobowiązanych do wykonania obowiązku z zagrożeniem wszczęcia postępowania egzekucyjnego. Następnie, po upływie siedmiodniowego terminu od daty doręczenia upomnienia, tytułem wykonawczym z dnia 24 sierpnia 2004 roku wszczęto postępowanie egzekucyjne. Organ wyjaśnił także, że wskutek dalszego niewykonywania obowiązku rozbiórki, nałożył na zobowiązanych grzywnę w celu przymuszenia, uwzględniając nietrwałe związanie z gruntem opisanych powyżej obiektów budowlanych. Wysokość nałożonej grzywny w celu przymuszenia organ ustalił na podstawie art. 121 § 1, § 2 i § 4 p.e.a. na kwotę 5.000 zł. Organ stwierdził również, iż grzywna ta nie jest karą, ale środkiem przymusu. Wykonując nałożony obowiązek rozbiórki, zobowiązani unikną konieczności zapłaty wartości nałożonej grzywny. Organ I instancji wyjaśnił nadto, że z uwagi na specyficzną właściwość grzywny w celu przymuszenia, związaną z możliwością jej umorzenia w przypadku wykonania egzekwowanego obowiązku, stanowi ona mniej dolegliwy środek niż ewentualne zastosowanie wykonania zastępczego. W postępowaniu zastępczym zobowiązani obciążeni zostają bowiem wszystkimi kosztami związanymi z wykonaniem za niego egzekwowanego obowiązku rozbiórki. Organ podkreślił przy tym, iż zobowiązani powinni wykonać nakaz rozbiórki niezwłocznie, a organy nadzoru budowlanego winny dążyć do jak najszybszego wyegzekwowania obowiązku rozbiórki. Z tej też przyczyny nakładanie grzywny o mniejszej wartości wydaje się nieefektywne i niecelowe.