Wyrok WSA w Warszawie z dnia 29 marca 2012 r., sygn. I SA/Wa 1932/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Elżbieta Sobielarska (spr.) Sędziowie WSA Marta Kołtun - Kulik WSA Emilia Lewandowska Protokolant referent stażysta Zbigniew Dzierzęcki po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 marca 2012 r. sprawy ze skargi P. S.A. w W. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] lipca 2011 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności orzeczenia 1. stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji; 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu.

Uzasadnienie

Minister Infrastruktury decyzją z dnia [...] lipca 2011 r., nr [...] uchylił swoją poprzednią decyzję z dnia [...] lipca 2009 r. w części, w której stwierdzono, że orzeczenie Prezydium Rady Narodowej w W. z dnia [...] czerwca 1950 r. w zakresie [...] części działki ewidencyjnej nr [...], wydane zostało z naruszeniem prawa i w tym zakresie stwierdził nieważność tego orzeczenia.

Decyzja powyższa wydana została w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:

Decyzją z dnia [...] lipca 2009 r., nr [...] Minister Infrastruktury orzekł, że orzeczenie Prezydium Rady Narodowej w W. z dnia [...] czerwca 1950 r. odmawiające przyznania prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości [...] położonej przy ul. [...], ozn. nr hip. [...], KW [...], w zakresie [...] części działki ewidencyjnej nr [...] z obrębu [...], stanowiącej własność Skarbu Państwa, będącej we współużytkowaniu wieczystym właścicieli lokali nr [...],[...],[...],[...],[...],[...],[...] i [...] znajdujących się w budynku posadowionym na gruncie w/w działki, wydane zostało z rażącym naruszeniem prawa, a w pozostałej części tj. działki ewidencyjnej nr [...],[...] oraz w zakresie [...] części działki nr [...] będącej w użytkowaniu wieczystym Państwowego Przedsiębiorstwa [...] "[...]" stwierdził nieważność w/w orzeczenia Prezydium Rady Narodowej w W. Uzasadniając swoje rozstrzygnięcie Minister Infrastruktury wskazał, że w dacie orzekania przez organ dekretowy nie obowiązywał miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, a na dzień wydania kwestionowanego orzeczenia, nieruchomość położona przy ul. [...] objęta była Ogólnym Planem Zabudowania W. zatwierdzonym w dniu [...] sierpnia 1931 r. Zdaniem Ministra Infrastruktury kontrolowane orzeczenie Prezydium Rady Narodowej wydane zostało z rażącym naruszeniem przepisu art. 7 ust. 2 dekretu z dnia [...] października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze W. gdyż odmowa przyznania prawa własności czasowej do opisanej wyżej nieruchomości, nastąpiła bez wyjaśnienia czy korzystanie z przedmiotowej nieruchomości było sprzeczne z jej przeznaczeniem w obowiązującym wówczas planie zabudowy. Ponadto organ dekretowy wydał kwestionowane orzeczenie w oparciu o błędną podstawę faktyczną i prawną, powołując się na bliżej nieokreślony plan zagospodarowania przestrzennego. Odnosząc się natomiast do kwestii nieodwracalności, wywołanych w/w orzeczeniem dekretowym, skutków prawnych Minister podniósł, że z uwagi na fakt, iż grunt działki ewidencyjnej nr [...] oraz [...] części działki nr [...], oddane zostało w użytkowanie wieczyste Państwowemu Przedsiębiorstwu [...] "[...]" z mocy samego prawa (potwierdzone decyzją Wojewody [...] z dnia [...] maja 1997 r.), w tym zakresie nie nastąpiły nieodwracalne skutki prawne. Również w odniesieniu do działki nr [...] organ nie dopatrzył się nieodwracalnych skutków prawnych wskazując, że nie nastąpił obrót tą nieruchomością, który uniemożliwiałby ponowne rozpatrzenie wniosku dekretowego. Stwierdził ponadto, że [...] części działki ewidencyjnej nr [...] stanowi przedmiot współużytkowania wieczystego właścicieli lokali nr [...],[...],[...],[...],[...],[...] i [...] znajdujących się w budynku posadowionym na gruncie w/w nieruchomości, a tytuł prawny do gruntu tej działki ustanowiony został na rzecz właścicieli powyższych lokali na podstawie aktów notarialnych. Dlatego też w tej części Minister stwierdził na podstawie art. 158 § 2 kpa wystąpienie nieodwracalnych skutków prawnych.