Wyrok WSA w Warszawie z dnia 29 października 2009 r., sygn. I SA/Wa 1136/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Daniela Kozłowska (spr.) Sędziowie: WSA Iwona Kosińska WSA Agnieszka Miernik Protokolant Anna Traczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 października 2009 r. sprawy ze skargi J. H. i K. P. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] maja 2009 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzje Ministra Infrastruktury z dnia [...] lutego 2008 r. nr [...]; 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu; 3. zasądza od Ministra Infrastruktury solidarnie na rzecz J. H. i K. P. kwotę 480 (czterysta osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Minister Infrastruktury decyzją z dnia [...] maja 2009 r. nr [...], po rozpoznaniu wniosków G. S. oraz J. H. o ponowne rozpatrzenie sprawy rozstrzygniętej decyzją Ministra Infrastruktury z [...] lutego 2008 r. nr [...] odmawiającą stwierdzenia nieważności decyzji Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z [...] listopada 1967 r. nr [...] oraz utrzymanego nią w mocy orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej W. z [...] czerwca 1967 r. nr [...] odmawiającego dotychczasowym właścicielom przyznania prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości [...] przy ul. [...], ozn. nr hip. [...] - utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...]lutego 2008 r.

W uzasadnieniu decyzji Minister przedstawił następujący stan sprawy:

Minister Infrastruktury decyzją z [...] lutego 2008 r. odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Ministerstwa Gospodarki Komunalnej z [...] listopada 1967 r. i utrzymanego nią w mocy orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej w W. z [...] czerwca 1967 r. odmawiającego dotychczasowym właścicielom przyznania prawa własności czasowej do gruntu nieruchomości [...] przy ul. [...].

G. S. i J. H. wystąpili o ponowne rozpatrzenie sprawy. Z wniosku G. S. wynika ogólne niezadowolenie z podjętej przez organ nadzoru decyzji. J. H. podniosła natomiast, iż organ dekretowy wydając decyzję nie wyjaśnił dokładnie stanu faktycznego sprawy. Organ nadzoru nie zebrał wszystkich istotnych dowodów w sprawie, a w szczególności nie ustalił które dokładnie części nieruchomości przeznaczone są na poszczególne cele, z ustaleniem ich granic i powierzchni. Organ nie wziął pod uwagę, że na części nieruchomości usytuowany jest zamieszkany budynek , a co za tym idzie nie ma możliwości umiejscowienia tam np. terenów zielonych. Wnioskodawczyni podniosła też, że organ dekretowy I instancji błędnie zastosował art. 7 ust. 5 dekretu jako samodzielną podstawę do odmowy ustanowienia użytkowania wieczystego do gruntu przedmiotowej nieruchomości, bowiem w dekrecie wyraźnie w art. 7 ust. 2 jest podkreślone, że odmowa może być uzasadniona tylko planami zabudowania i ten zapis nie może być interpretowany rozszerzająco na niekorzyść właścicieli.