Wyrok WSA w Lublinie z dnia 23 lutego 2012 r., sygn. II SA/Lu 6/12

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Krystyna Sidor, Sędziowie Sędzia WSA Joanna Cylc - Malec (sprawozdawca), Sędzia NSA Grażyna Pawlos - Janusz, Protokolant Starszy asystent sędziego Łucja Krasińska, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 23 lutego 2012 r. sprawy ze skargi K. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie zasiłku pielęgnacyjnego oddala skargę.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie wyrokiem z dnia 28 października 2008 r. sygn. akt II SA/Lu 606/08 oddalił skargę K. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania zasiłku pielęgnacyjnego za okres od 1 lipca 2005 r. do 29 lutego 2008 r.

Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu sprawy ze skargi kasacyjnej K. S. od wymienionego orzeczenia WSA w Lublinie, wyrokiem z dnia 7 kwietnia 2011 r. sygn. akt I OSK 101/11 uchylił zaskarżony wyrok oraz decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r., nr [...], a także poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta z dnia [...] r., nr [...] w punkcie pierwszym.

W uzasadnieniu przedmiotowego wyroku Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, iż dokonując oceny wniosku skarżącej o przyznanie zasiłku pielęgnacyjnego za okres od 1 lipca 2005 r. do 29 lutego 2008 r., nie można poprzestać na wykładni literalnej art. 24 ust. 3a ustawy o świadczeniach rodzinnych, ale trzeba wziąć pod uwagę zarówno wykładnię historyczną, a przede wszystkim wykładnię celowościową. Podniósł, iż w spornej w przedmiotowej sprawie kwestii dotyczącej uzależnienia daty przyznania zasiłku pielęgnacyjnego od dnia złożenia wniosku wypowiedział się Trybunał Konstytucyjny, który wyrokiem z dnia 15 listopada 2010 r. sygn. akt P 32/09, stwierdził, że art. 24 ust. 3a ustawy o świadczeniach rodzinnych w brzmieniu obowiązującym od 14 stycznia 2006 r. do 1 stycznia 2009 r., tj. przed zmianą wynikającą z ustawy z dnia 17 października 2008 r. o zmianie ustawy o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. Nr 223, poz. 1456), w zakresie, w jakim stanowi, że w przypadku wniosku o ponowne przyznanie zasiłku pielęgnacyjnego po utracie ważności orzeczenia o niepełnosprawności lub stopniu niepełnosprawności, osobie w wieku powyżej 16 lat, której niepełnosprawność powstała w wieku do ukończenia 21 roku życia, legitymującej się orzeczeniem o umiarkowanym stopniu niepełnosprawności uzyskanym w wyniku rozpoznania przez sąd powszechny jej odwołania od orzeczenia wojewódzkiego zespołu do spraw orzekania o niepełnosprawności i stanowiącym kontynuację poprzedniego orzeczenia, prawo do świadczeń rodzinnych ustala się nie wcześniej niż od pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym osoba ta złożyła wniosek o kontynuację świadczenia rodzinnego, jest niezgodny z art. 2 w związku z art. 69 Konstytucji RP. W uzasadnieniu tego wyroku Trybunał podkreślił, że osoba zainteresowana ma prawo uzyskać w ustawowym trybie zasiłek pielęgnacyjny w ustawowo określonej wysokości od momentu wskazanego w decyzji ustalającej wystąpienie niepełnosprawności danego stopnia. Z tą datą bowiem jej interes w uzyskaniu takiego zasiłku jest chroniony konstytucyjnie zgodnie z art. 69 Konstytucji RP. Przeczy temu rozwiązanie przyjęte w art. 24 ust. 3a ustawy, wprowadzające bezwzględny termin określający datę przyznania zasiłku w oderwaniu od daty urzędowo ustalonej w ustawowo określonym trybie dotyczącym stwierdzania przesłanek realizacji chronionego konstytucyjnie uprawnienia publicznoprawnego.