Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 17 listopada 2011 r., sygn. II SA/Gd 491/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Mariola Jaroszewska Sędziowie: Sędzia WSA Wanda Antończyk Sędzia WSA Katarzyna Krzysztofowicz (spr.) Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Marta Sankiewicz po rozpoznaniu w dniu 17 listopada 2011 r. na rozprawie sprawy ze skargi T. W. na postanowienie Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 26 kwietnia 2011 r., nr [...] w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia do wykonania rozbiórki obiektów budowlanych oddala skargę.

Uzasadnienie

Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w powiecie, postanowieniem z dnia 29 października 2010 roku, nr [...], wydanym na podstawie art. 20 § 1 pkt 4, art. 119 i art. 121 § 1, § 2 i § 4 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 roku o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (tekst jednolity: Dz. U. z 2005 roku, nr 229, poz. 1954 ze zm. - dalej jako p.e.a.), nałożył na T. W. grzywnę w wysokości 5.000 zł w celu przymuszenia do wykonania obowiązku rozbiórki obiektu budowlanego o konstrukcji drewnianej typu "Wieżyca", nietrwale związanego z gruntem, pełniącego funkcję letniskową, wzniesionego częściowo na działce nr [...] i częściowo na działce nr [...] w K., bez wymaganego pozwolenia na budowę oraz obiektu budowlanego o konstrukcji drewnianej, nietrwale związanego z gruntem, pełniącego funkcję w.c. wzniesionego na terenie działki nr [...] w K., bez wymaganego pozwolenia na budowę, określonego w tytule wykonawczym z dnia 31 stycznia 2006 roku, nr [...].

W uzasadnieniu postanowienia organ wskazał, że wobec niewykonania nałożonego obowiązku upomnieniem z dnia 25 lutego 2003 roku wezwał zobowiązanego do wykonania obowiązku z zagrożeniem wszczęcia postępowania egzekucyjnego. Następnie, po upływie siedmiodniowego terminu od daty doręczenia upomnienia, tytułem wykonawczym nr [...] z dnia 31 stycznia 2006 roku wszczął postępowanie egzekucyjne. Organ wyjaśnił także, iż mając na uwadze fakt niewykonywania obowiązku rozbiórki, nałożył na zobowiązanego grzywnę w celu przymuszenia, uwzględniając nietrwałe związanie z gruntem opisanych powyżej obiektów budowlanych. Wysokość nałożonej grzywny w celu przymuszenia organ ustalił na podstawie art. 121 § 1, § 2 i § 4 p.e.a. na kwotę 5.000 zł. Organ stwierdził również, iż grzywna ta nie jest karą, ale środkiem przymusu. Wykonując nałożony obowiązek rozbiórki, zobowiązany uniknie konieczności zapłaty wartości nałożonej grzywny. Organ I instancji wyjaśnił nadto, że z uwagi na specyficzną właściwość grzywny w celu przymuszenia, związaną z możliwością jej umorzenia w przypadku wykonania egzekwowanego obowiązku, stanowi ona mniej dolegliwy środek niż ewentualne zastosowanie wykonania zastępczego. W postępowaniu zastępczym zobowiązany obciążony zostaje bowiem wszystkimi kosztami związanymi z wykonaniem za niego egzekwowanego obowiązku rozbiórki. Organ podkreślił przy tym, iż zobowiązany powinien wykonać nakaz rozbiórki niezwłocznie, a organy nadzoru budowlanego winny dążyć do jak najszybszego wyegzekwowania obowiązku rozbiórki. Z tej też przyczyny nakładanie grzywny o mniejszej wartości wydaje się nieefektywne i niecelowe.