Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 2 sierpnia 2011 r., sygn. II SA/Ol 415/11

Dnia 2 sierpnia 2011 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia NSA Janina Kosowska (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Włodzimierz Kędzierski Sędzia WSA Zofia Skrzynecka Protokolant specjalista Wojciech Grabowski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 26 lipca 2011 roku sprawy ze skargi M. K. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie samowoli budowlanej 1/ uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji; 2/ zasądza od Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego na rzecz skarżącego M. K. kwotę 740 złotych (słownie: siedemset czterdzieści) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego; 3/ orzeka, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu.

Uzasadnienie

Z przekazanych Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Olsztynie akt sprawy wynika, że A. i R.G. w dniu 17 maja 2007 r. zgłosili Staroście N. zamiar budowy pięciu zbiorników na gnojówkę (o pojemności 25 m³ każdy) oraz płyty gnojowej (o pow. użytkowej 150 m²), na działkach "[...]".

Postanowieniem dnia 24 lipca 2007 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w N., działając na podstawie art. 48 ust. 2 i ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118, ze zm.), wstrzymał prowadzenie robót budowlanych na działce nr "[...]", nakazał inwestorom zabezpieczyć wykop pod trzecią komorę zbiornika i zobowiązał ich do przedstawienia, do dnia 31 sierpnia 2007 r., wymienionych w sentencji tego postanowienia dokumentów. Organ nadzoru budowlanego ustalił bowiem, że realizowana inwestycja wymagała pozwolenia na budowę, gdyż inwestorzy wybudowali jeden dwukomorowy zbiornik o pojemności ok. 40 m³ i wymiarach: 13 m x 4,5 m x 1,65 m, przedzielony wewnątrz ścianką o grubości 0,2 m, zaś według zgłoszenia każdy ze zbiorników powinien być oddzielony ścianą 0,4 m i mieć wymiary 6,5 m x 4,5 m x 1,65 m o pojemności 24 m³. Organ pierwszej instancji stwierdził również, że ta budowa nie powodowała zmiany funkcji zagospodarowania terenu i nie naruszała przepisów w zakresie uniemożliwiającym doprowadzenie tego obiektu do stanu zgodnego z prawem.