Wyrok WSA w Łodzi z dnia 16 czerwca 2011 r., sygn. II SA/Łd 243/11

Dnia 16 czerwca 2011 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Renata Kubot-Szustowska (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Czesława Nowak-Kolczyńska, Sędzia WSA Jolanta Rosińska, Protokolant Asystent sędziego Jarosław Moraczewski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 czerwca 2011 roku przy udziale - sprawy ze skargi M. D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie warunków zabudowy oddala skargę.

Uzasadnienie

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł., decyzją z dnia [...], działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14.czerwca 1960r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity Dz.U. nr 98 z 2000r., poz. 1071, ze zm.) oraz art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 27.marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. br 80, poz. 717 ze zm.) utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta Ł. z dnia [...], nr [...], która organ pierwszej instancji odmówił ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie dziesięciu budynków mieszkalnych jednorodzinnych wraz z infrastrukturą oraz stacja trafo, przewidzianej do realizacji w Ł. przy ul. A nr [...],[...],[...] (działki nr [...]).

Organ odwoławczy wskazał, iż wspomnianą decyzją z dnia [...] Prezydent Miasta Ł., po rozpatrzeniu wniosku M. D., odmówił ustalenia warunków zabudowy dla w/w inwestycji, bowiem w ocenie organu pierwszej instancji planowana inwestycja nie spełnia warunków określonych w treści art.61 ust. 1 i 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Od powyższej decyzji odwołanie złożył M. D., zarzucając naruszenie art.60 ust. 1, art. 61 ust. 1, w związku z art.2 ust. 1 i art.6 ust.2 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, poprzez wydanie decyzji na podstawie wadliwie ustalonego stanu faktycznego. Odwołujący się wyjaśnił, że wydając zaskarżone rozstrzygnięcie, organ nie wziął pod uwagę zarówno ochrony ładu przestrzennego, jak i też wynikającej z art.6 ust. 1 pkt 2 ustawy zasady ochrony prawa własności. Zdaniem strony, rygorystyczne trzymanie się przez organy administracji publicznej przepisu art.61 ustawy bez brania pod uwagę innych jej unormowań jest błędne, bowiem przepisy ustawy winny służyć zapewnieniu ładu przestrzennego, a nie ograniczaniu prawa własności. Strona podkreśla, iż istnieją warunki do lokowania planowanej inwestycji na terenie wskazanym we wniosku, albowiem teren ten posiada dostęp do ul. A, a także wyposażony jest we wszystkie media niezbędne do funkcjonowania planowanych budynków. Teren pozbawiony jest walorów przyrodniczych, krajobrazowych i ekologicznych, które mogłyby uzasadniać jego ochronę, a nadto utracił rolniczy charakter. Zdaniem strony, planowana inwestycja stanowi kontynuację funkcji istniejącej w sąsiedztwie zabudowy. Ponadto organ naruszył w ocenie odwołującego się, przepisy postępowania, a szczególności art. 7 k.p.a, poprzez nienależyte ustalenie stanu faktycznego, polegające na nieuwzględnieniu linii zabudowy obiektów o funkcji mieszkaniowej jednorodzinnej, położonych w odległości 380 m od ul. A. W odwołaniu sformułowany został także zarzut naruszenia art. 100 § 1 oraz art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. bowiem nie zawieszono postępowania, w celu wystąpienia do marszałka województwa o wydanie zgody na zmianę przeznaczenia gruntów leśnych, wchodzących w skład terenu inwestycji, na cele nieleśne, a która to zgoda to zdaniem strony nosi cechy zagadnienia wstępnego dla ustalenia warunków zabudowy.