Wyrok WSA w Lublinie z dnia 10 czerwca 2011 r., sygn. I SA/Lu 83/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Danuta Małysz, Sędziowie WSA Wojciech Kręcisz,, NSA Anna Kwiatek (sprawozdawca), Protokolant Referent Ewelina Piskorek, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 10 czerwca 2011r. sprawy ze skargi T. T. i M. T. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2008 r. - oddala skargę

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] Dyrektor Izby Skarbowej, po rozpatrzeniu odwołania T.T., utrzymał mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia [...] w przedmiocie określenia M.T. i T.T. zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2008 r.

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji Dyrektor Izby Skarbowej wskazał, że Naczelnik Urzędu Skarbowego dokonał określenia wysokości dochodu za 2008 r. w wysokości odmiennej od wykazanej przez podatników w zeznaniu PIT-36 za ten okres rozliczeniowy (w złożonym zeznaniu podatnicy wykazali nadpłatę).

Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły ustalenia przeprowadzonej kontroli podatkowej, z których wynika, że w okresie od 2005 do 2008 r. T. T. prowadził działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 5a pkt 6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j.Dz.U. z 2010, Nr 51, poz. 307 ze zm. - dalej: "pdf") w zakresie sprzedaży samochodów używanych, z której przychód nie został nie zgłoszony organowi podatkowemu.

W odwołaniu pełnomocnik podatnika zarzucił naruszenie: art. 5a pkt 6 w związku z art. 14 ust. 1 pdp poprzez bezzasadne założenie, że w okresie od 1 stycznia 2005 r. do 14 kwietnia 2009 r. skarżący prowadził działalność gospodarczą polegającą na handlu samochodami używanymi; art. 10 ust. 1 pkt 8, art. 14 ust. 2 pdf poprzez ich nieprawidłowe zastosowanie i błędną wykładnię; art. 120 i art. 121 § 1, 187 i art. 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.- dalej: "op") poprzez stosowanie zasady "in dubio pro fisco", nie wyjaśnienie wszystkich istotnych dla sprawy okoliczności, nieprawidłowe prowadzenie postępowania dowodowego i dowolną ocenę zgromadzonych dowodów.