Wyrok WSA w Gdańsku z dnia 28 czerwca 2011 r., sygn. I SA/Gd 349/11

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Bogusław Woźniak, Sędziowie Sędzia NSA Ewa Kwarcińska (spr.), Sędzia NSA Joanna Zdzienicka-Wiśniewska, Protokolant Starszy Sekretarz Sądowy Sylwia Górny, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 28 czerwca 2011 r. sprawy ze skargi "A" z siedzibą w S. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 21 grudnia 2010 r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych oddala skargę.

Uzasadnienie

I SA/Gd 349/11

UZASADNIENIE

Dyrektor Izby Skarbowej, działając w imieniu Ministra Finansów, interpretacją indywidualną z dnia 21 grudnia 2010 r. stwierdził, że stanowisko strony skarżącej A, sp. z o.o. z siedzibą w S. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej inwestycji w obcych środkach trwałych - jest nieprawidłowe.

W uzasadnieniu wskazano następujący stan sprawy:

w dniu 28 września 2010 r. wpłynął wniosek strony skarżącej o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej inwestycji w obcych środkach trwałych. We wniosku wskazano, że skarżący był stroną dwóch umów najmu lokali użytkowych jako ich najemca, które zostały zawarte w dniu 7 kwietnia 2006 r. oraz w dniu 25 kwietnia 2007 r. Obie umowy zostały zawarte na czas określony, który w przypadku pierwszej umowy upłynął z dniem 7 kwietnia 2010 r., a w przypadku drugiej umowy w dniu 6 kwietnia 2010 r. Umowy nie przewidywały możliwości rozwiązania ich przez najemcę za wypowiedzeniem przed upływem okresu, na który zostały zawarte. Wynajmowane lokale podatnik wykorzystywał w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej do magazynowania i konfekcjonowania wyrobów i towarów oraz jako biura. W celu przystosowania tych lokali na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej podatnik poniósł na te lokale nakłady, np. na wymianę okien, założenie sieci teleinformatycznej. Umowy najmu zawierały postanowienia, że wynajmujący nie zawraca najemcy jakichkolwiek kwot tytułem zwrotu poniesionych przez najemcę nakładów na te lokale. Nakłady te podatnik potraktował jako inwestycję w obcych środkach trwałych i dokonywał od nich odpisów amortyzacyjnych w ciężar kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych. W miesiącu lutym 2009 r., a więc w trakcie związania umowami najmu, zgromadzenie wspólników spółki podjęło decyzję o częściowym ograniczeniu przedmiotu działania spółki, tj. produkcji osprzętu elektrycznego; spółka zaprzestała prowadzenia działalności w tym zakresie, zwolniono pracowników zatrudnionych przy tego rodzaju działalności, kontynuując jednocześnie działalność magazynową do czasu przeniesienia zapasów do siedziby spółki. W konsekwencji skarżący w czerwcu 2009 r. zaprzestał wykorzystywania wynajmowanych lokali prowadząc dalszą działalność w siedzibie spółki. Od tej daty skarżący zaprzestał dokonywania odpisów amortyzacyjnych od przedmiotowej inwestycji w obcych środkach trwałych. Skarżący zwrócił się do wynajmującego o wcześniejsze rozwiązanie umowy najmu; ten jednak nie przychylił się do prośby i umowy wygasły zgodnie z ich treścią. W wyniku prowadzonych z wynajmującym negocjacji skarżący sprzedał wynajmującemu nakłady poczynione na jego lokale w maju 2010 r. i wystawił na tę okoliczność fakturę VAT.