Wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 5 maja 2011 r., sygn. II SA/Rz 180/11

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący WSA Robert Sawuła/spr./ Sędziowie SO del. Anna Bembenek WSA Ewa Partyka Protokolant Sylwia Pacześniak po rozpoznaniu w Wydziale II Ogólnoadministracyjnym na rozprawie w dniu 5 maja 2011 r. sprawy ze skargi J. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] listopada 2010 r., nr [...] w przedmiocie opłaty z tytułu wzrostu wartości nieruchomości I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] września 2010 r., nr [...]; II. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku.

Uzasadnienie

II SA/Rz 180/11

U z a s a d n i e n i e

Samorządowe Kolegium Odwoławcze (SKO) decyzją z dnia [...] listopada 2010 r., nr [...], po rozpatrzeniu złożonego przez J. B. odwołania od decyzji Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] września 2010 r., [...] ustalającej jednorazową opłatę z tytułu wzrostu wartości nieruchomości w wysokości 6 171,80 zł, utrzymało zaskarżoną decyzję w mocy. Decyzję wydano na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm., zwanej dalej k.p.a.) oraz art. 36 ust. 4 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 ze zm., zwanej dalej Upizp). W uzasadnieniu decyzji stwierdzono, że zgodnie z art. 36 ust. 4 Upizp, jeżeli w związku z uchwaleniem planu miejscowego albo jego zmianą wartość nieruchomości wzrosła, a właściciel lub użytkownik wieczysty zbywa tę nieruchomość, wójt, burmistrz albo prezydent miasta pobiera jednorazową opłatę ustaloną w tym planie, określoną w stosunku procentowym do wzrostu wartości nieruchomości. Wysokość opłaty nie może być wyższa niż 30% wzrostu wartości nieruchomości. J. B., na podstawie umowy sprzedaży z dnia 28 listopada 2008 r. (akt notarialny nr [...]), przeniosła własność nieruchomości oznaczonej jako działka nr 202 (o pow. 0,0209 ha), położonej w obrębie [...] Miasta [...] przy ul. K. na rzecz A. T. i S. T. działka ta zabudowana była w chwili sprzedaży pawilonem handlowo-usługowym. W związku z uchwaleniem miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (uchwała Rady Miasta [...] nr [...], opubl. w Dz. Urz. Województwa [...] Nr 18, poz. 448 z dnia 7 marca 2008 r.), która objęła m.in. tereny położone przy ul. K. (§ 1 uchwały), wzrosła wartość tej nieruchomości o kwotę 61 718 zł, co stwierdzono w opinii biegłego rzeczoznawcy, J. H., wraz ze sporządzonym do niej aneksem, mającym uwzględniać wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 lutego 2009 r., P 58/08. W przepisie § 16 w/w uchwały ustalono stawkę wysokości opłaty na 10%. Zdaniem SKO strona kwestionując w odwołaniu treść opinii w zakresie wysokości wzrostu wartości nieruchomości powinna była wskazać stosowne dowody na poparcie swoich racji, a nie tylko ograniczać się do negacji twierdzeń biegłego rzeczoznawcy. Podkreślono, że jedynym środkiem dowodowym w postępowaniu o ustalenie opłaty planistycznej jest opinia o wzroście wartości nieruchomości sporządzona przez osobę posiadającą uprawnienia rzeczoznawcy. Opinia stanowiąca podstawę ustaleń organu I instancji nie budzi większych zastrzeżeń. Przy jej sporządzaniu zastosowano właściwe kryteria (podejście porównawcze i metodę porównywania parami), określone przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 września 2004 r. w sprawie wycen nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowego (Dz.U. Nr 207, poz. 2109, zwanego dalej Rwn).