Wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 8 marca 2011 r., sygn. II SA/Rz 1218/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący NSA Jerzy Solarski Sędziowie SO (del.) Anna Bembenek WSA Robert Sawuła /spr./ Protokolant st. sekr. sąd. Anna Mazurek-Ferenc po rozpoznaniu w Wydziale II Ogólnoadministracyjnym na rozprawie w dniu 8 marca 2011 r. sprawy ze skargi A. S. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] września 2010 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia warunków zabudowy I. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] lipca 2010 r. nr [...], a także uchyla decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] lipca 2009 r. nr [...] oraz poprzedzającą ją decyzję Wójta Gminy [...] z dnia [...] czerwca 2009 r. nr [...]; II. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku; III. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącego A. S. kwotę 500 zł /słownie: pięćset złotych/ tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia [...] września 2010 r., nr [...], po rozpatrzeniu odwołania J. F. od decyzji Prezydenta Miasta [...] z dnia [...] lipca 2010 r., nr [...] ustalającej na rzecz A. S. warunki zabudowy dla zamierzenia inwestycyjnego pod nazwą "budowa zagrody dla gospodarstwa rolnego obejmującej: rozbudowę i nadbudowę częściowo zrealizowanego budynku gospodarczego z przeznaczeniem na cele mieszkalne wraz z niezbędną infrastrukturą techniczną, w tym przyłączy: energetycznego, wodociągowego od projektowanej studni, kanalizacyjnego od projektowanego zbiornika szczelnego bezodpływowego na ścieki, którego konstrukcja ma eliminować możliwość celowego lub przypadkowego, bezpośredniego lub pośredniego odprowadzania nieczystości ciekłych do wód powierzchniowych i podziemnych; budowę budynku garażu wolnostojącego lub wbudowanego, dobudowanego do budynku gospodarczego wraz z niezbędną infrastrukturą techniczną, a także budowę budynku gospodarczego wraz z niezbędną infrastrukturą techniczną na cele związane z suszeniem i przechowywaniem ziół użytkowych - na terenie działki nr 40/2 położonej w obrębie [...]", uchyliło zaskarżoną decyzję i przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji. Decyzję wydano na podstawie art. 138 § 2 ustawy z 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. Nr 98 z 2000 r., poz. 1071 ze zm., zwana dalej k.p.a.) oraz art. 61 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 ze zm., zwanej dalej Upizp). Postępowanie w tej sprawie wszczęto na żądanie A. S., który wniosek o wydanie warunków zabudowy skierował do Wójta Gminy [...]. Organ ten po uzyskaniu uzgodnień organów współdziałających decyzją z [...] czerwca 2009 r. nr [...] ustalił warunki zabudowy pod "Budowę zaplecza dla gospodarstwa rolnego" na części działki nr 40/2 w miejscowości K. dla A. S. Od tej decyzji odwołał się J. F., a SKO rozpoznając je decyzją z [...] lipca 2009 r. [...] uchyliło decyzję Wójta Gminy [...] oraz przekazało sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji. Prowadząc ponownie postępowanie Wójt Gminy [...] ponownie uzyskał część uzgodnień projektu decyzji o warunkach zabudowy, a następnie w dniu 31 grudnia 2009 r. przekazał akta sprawy Prezydentowi Miasta [...] wobec zmiany granic gmin na mocy rozporządzenia Rady Ministrów z 28 lipca 2009 r. w sprawie utworzenia, ustalenia granic i nazw gmin oraz siedziby ich władz, ustalenia granic niektórych miast oraz nadania niektórym miejscowościom statusu miasta (Dz. U. Nr 120, poz. 1000). Prezydent Miasta [...] wobec korekty zamiaru inwestora (rezygnacja z hodowli zwierząt na rzecz prowadzenia działalności polegającej na zbieraniu i suszeniu ziół) sporządził nowy projekt decyzji o warunkach zabudowy i wystąpił o uzgodnienie do Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska. Wobec milczenia tego organ Prezydent Miasta [...] ustalił decyzją z [...] lipca 2010 r. warunki zabudowy. Od decyzji tej odwołał się J. F., a uwzględniając to odwołanie SKO orzekło, jak we wspomnianej na wstępie decyzji.