Wyrok WSA w Szczecinie z dnia 16 lutego 2011 r., sygn. I SA/Sz 810/10

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marzena Kowalewska, Sędziowie Sędzia WSA Nadzieja Karczmarczyk-Gawęcka, Sędzia WSA Joanna Wojciechowska (spr.), Protokolant Anna Świątek, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 16 lutego 2011 r. sprawy ze skargi T. S.A. z siedzibą w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2008 r. 1. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą decyzję Burmistrza z dnia [...], nr [...] 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu, 3. przyznaje od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz Skarżącej kwotę [...] tytułem kosztów postępowania

Uzasadnienie

Decyzją z [...] r., nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K., utrzymało w mocy decyzję Burmistrza P. określającą T. w W. wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za rok 2008 na kwotę [...] zł.

Spółka złożyła deklarację podatkową za rok 2008, w której deklarowany podatek

od nieruchomości wyniósł [...] zł. W toku postępowania Spółka wyjaśniła, że Jej zdaniem, linie kablowe ułożone w kanalizacji kablowej nie są przedmiotem opodatkowania podatkiem od nieruchomości, gdyż nie są budowlami.

Organ pierwszej instancji nie przyjął interpretacji Spółki, lecz uznał, iż analiza przepisów podatkowych prowadzi do wniosku, że linie kablowe stanowią część budowli sieciowej, jaką jest sieć telekomunikacyjna, na którą składa się nie tylko sama konstrukcja budowlana (np. kanalizacja techniczna), ale również to, co się znajduje w niej lub poza nią, jeżeli elementy te są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej. Zdaniem organu pierwszej instancji, linia telekomunikacyjna ułożona w kanalizacji technicznej spełnia określoną funkcję w procesie realizacji określonego zadania w działalności prowadzonej przez podatnika, a to oznacza, że jest budowlą.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. rozpatrując sprawę na skutek wniesionego odwołania w pełni podzieliło ustalenia faktyczne organu pierwszej instancji oraz ich prawnopodatkową ocenę. Wskazało, że przedmiotem sporu w rozpatrywanej sprawie jest opodatkowanie podatkiem od nieruchomości telekomunikacyjnych linii kablowych umieszczonych w kanalizacji kablowej. Organ odwoławczy zauważył, iż stanowisko odwołującego się podatnika i uzasadniające je wywody można by uznać za przekonujące, gdyby rozstrzygnięcie sprawy ograniczało się wyłącznie do przepisów prawa budowlanego, w rzeczywistości jednak w rozstrzyganiu przedmiotu sprawy, jakim jest sposób opodatkowania nieruchomości, bezwzględne pierwszeństwo mają przepisy i zasady prawa podatkowego. Prawo budowlane staje się, według organu odwoławczego, częścią prawa podatkowego w ograniczonym zakresie, a więc takim, jaki wyznacza treść art. 1a ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2002 r., Nr 9, poz. 84 z późn. zm., dalej u.p.o.l.). Definiując budowlę, oprócz przepisów prawa budowlanego w zakresie rozumienia tego pojęcia, ustawa podatkowa jako jej cechę podkreśla możliwość wykorzystywania zgodnie z przeznaczeniem. SKO wskazało, iż niesłusznym jest więc pomijanie przez podatnika tego aspektu definicji budowli wynikającej z prawa podatkowego, bowiem w jego świetle nie jest budowlą taki obiekt, który nie może być wykorzystywany zgodnie z przeznaczeniem lub nie jest związany z działalnością gospodarczą. Nieuprawnionym jest sięganie przez odwołującego się podatnika do rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 października 2005 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać telekomunikacyjne obiekty budowlane i ich usytuowanie (Dz. U.