Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 4 lutego 2011 r., sygn. II SA/Po 818/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Barbara Drzazga Sędziowie Sędzia WSA Wiesława Batorowicz (spr.) Sędzia WSA Edyta Podrazik Protokolant Starszy sekretarz sądowy Monika Pancewicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 4 lutego 2011 r. sprawy ze skargi K. L. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] września 2010r. [...] w przedmiocie odmowy przyznania uprawnień do świadczenia pieniężnego I. uchyla zaskarżoną decyzję II. zasądza od Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych na rzecz skarżącego kwotę 100zł (sto złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania III. określa, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana. /-/ E. Podrazik /-/ B. Drzazga /-/ W. Batorowicz

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] 2010 r. nr [...] Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych odmówił K. L. przyznania uprawnienia świadczenia pieniężnego określonego w ustawie z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich.

W uzasadnieniu organ przytoczył treść przepisu art. 2 pkt 2 lit. a definiujący represję w postaci deportacji (wywiezienia) do pracy przymusowej na okres co najmniej 6 miesięcy z terytorium państwa polskiego, w jego granicach sprzed dnia 1 września 1939 r., na terytorium III Rzeszy i terenów przez nią okupowanych w okresie wojny w latach 1939-1945. Organ wyjaśnił, iż przepis ten podlegał ocenie w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym, który wyrokiem z dnia 16 grudnia 2009 r. sygn. akt K 49/07 (Dz.U. z dnia 23 grudnia 2009 r. Nr 220, poz. 1734). Trybunał Konstytucyjny stwierdził niezgodność art. 2 pkt 2 powołanej wyżej ustawy - w zakresie, w jakim pomija przesłankę deportacji (wywiezienia) do pracy przymusowej w granicach przedwojennego państwa polskiego - z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej." Organ wskazał, iż w uzasadnieniu wyroku Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że "Trybunał Konstytucyjny nie ma (...) zastrzeżeń co do samej zasady, aby świadczenia otrzymywały tylko te osoby, wobec których obowiązek pracy przymusowej podczas II wojny światowej i tuż po jej zakończeniu przybierał szczególnie dotkliwą formą tzn. był połączony z wysiedleniem (przymusową zmianą miejsca pobytu) i "wyrwaniem" z dotychczasowego środowiska." W ocenie organu wnioskodawca nie spełnia kryteriów pozwalających na uwzględnienie jego wniosku, bowiem w okresie okupacji wykonywał pracę przymusową w pobliżu stałego miejsca zamieszkania. Zatem praca ta nie przybrała szczególnie dotkliwej formy, o której wypowiedział się trybunał w przywołanym wyroku, bowiem nie była połączona z wysiedleniem i "wyrwaniem" z dotychczasowego środowiska.