Wyrok WSA w Łodzi z dnia 13 stycznia 2011 r., sygn. II SA/Łd 1145/10

Dnia 13 stycznia 2011 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi - Wydział II w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Barbara Rymaszewska Sędziowie Sędzia WSA Joanna Sekunda-Lenczewska (spr.) Sędzia WSA Arkadiusz Blewązka Protokolant asystent sędziego Agnieszka Gortych-Ratajczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 stycznia 2011 roku sprawy ze skargi C. G. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] Nr [...]; 2. przyznaje i nakazuje wypłacić z funduszu Skarbu Państwa - Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi adwokat M. P. prowadzącej Kancelarię Adwokacką w Ł. Al. [...] kwotę 295,20 zł (dwieście dziewięćdziesiąt pięć i 20/100) złotych obejmującą podatek od towarów i usług według obowiązującej stawki przewidzianej dla tego rodzaju czynności w przepisach o podatku od towarów i usług, tytułem kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu skarżącej C. G

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...]roku Nr [...] Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych w Warszawie na podstawie art. 2 pkt 2 i art. 4 ust. 1, 2 i 4 ustawy z dnia 31 maja 1996 roku o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz.U. Nr 87, poz. 395 ze zm.) odmówił C. G. przyznania uprawnienia do świadczenia z tytułu deportacji do pracy przymusowej.

W uzasadnieniu decyzji Kierownik Urzędu przywołując obszerny fragment uzasadnienia wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 16 grudnia 2009r. podkreślił, iż nie każda praca przymusowa w okresie okupacji uprawnia do świadczenia, o którym mowa w przepisach ustawy o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich. W ocenie organu w badanej sprawie nie nastąpiła deportacja, gdyż skarżąca wykonywała pracę w obrębie stałego miejsca zamieszkania w miejscowości L. koło K., a zatem praca ta nie przybrała szczególnie dotkliwej formy, o której mowa w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 16 grudnia 2009 roku, nie była połączona z wysiedleniem i wyrwaniem z dotychczasowego środowiska.