Wyrok WSA w Gorzowie Wlkp. z dnia 12 stycznia 2011 r., sygn. II SA/Go 842/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maria Bohdanowicz Sędziowie Sędzia WSA Aleksandra Wieczorek Sędzia WSA Michał Ruszyński (spr.) Protokolant st. sekr. sąd. Monika Nowak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 stycznia 2011 r. sprawy ze skargi S.H. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Burmistrza z dnia [...] r. znak [...]; II. stwierdza, że decyzje wymienione w punkcie I wyroku nie podlegają wykonaniu; III. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącego S.H. kwotę 200 zł (dwieście złotych) tytułem zwrotu kosztów sądowych

Uzasadnienie

1. Decyzją z [...] maja 2010 r. znak: [...] Burmistrz, na podstawie art. 145a, art. 151 § 1 pkt 2 i art. 105 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz.U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.), zwanej dalej: k.p.a, - po wznowieniu postępowania - uchylił w całości swoją decyzję z [...] stycznia 2010 r. znak: [...] w sprawie ustalenia dla S.H. jednorazowej opłaty w wysokości 12.075,00 zł z tytułu wzrostu wartości nieruchomości, oznaczonej geodezyjnie jako działka nr [...] i umorzył postępowanie.

Podstawę wznowienia postępowania i uchylenia decyzji z [...] stycznia 2010 r. stanowił wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 9 lutego 2010 r., sygn. akt P 58/08 (Dz.U. z 2010 r. Nr 24, poz. 124), w którym stwierdzono, że art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2003 r. Nr 80, poz. 717 ze zm.), zwanej dalej: u.p.z.p, w zakresie, w jakim wzrost wartości nieruchomości odnosi do kryterium faktycznego jej wykorzystywania w sytuacjach, gdy przeznaczenie nieruchomości zostało określone tak samo jak w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego uchwalonym przed 1 stycznia 1995 r., który utracił moc z powodu upływu terminu wyznaczonego w art. 87 ust. 3 tej ustawy, jest niezgodny z art. 2 i art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.