Wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 25 stycznia 2011 r., sygn. II SA/Bd 1229/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Wiesław Czerwiński (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Jarosław Wichrowski Sędzia WSA Małgorzata Włodarska Protokolant Asystent sędziego Bartosz Kornalewicz po rozpoznaniu na rozprawie w Wydziale II w dniu 25 stycznia 2011 r. sprawy ze skargi J. P. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] nr [...] w przedmiocie świadczenia pieniężnego z tytułu pracy przymusowej 1. oddala skargę, 2. zasądza od Skarbu Państwa (Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy) na rzecz adwokata J. M. 312,20 (trzysta dwanaście 20/100) złotych tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Uzasadnienie

Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych decyzją z dnia [...] lutego 2010 roku Nr [...]/1, działając na podstawie art. 2 pkt 2 i art. 4 ust. 1, 2 i 4 ustawy z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz. U. Nr 87, poz. 395 z późn. zm.), w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 16 grudnia 2009 r. sygn. akt K 49/07 (Dz. U. z 2009 r., Nr 220, poz. 1734), odmówił J. P. przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego przewidzianego w w.w. ustawie. W uzasadnieniu decyzji organ orzekający podniósł, że w rozumieniu powołanej ustawy represją jest deportacja (wywiezienie) do pracy przymusowej na okres co najmniej 6 miesięcy z terytorium państwa polskiego, w jego granicach sprzed 1 września 1939 r. na terytorium III Rzeszy i terenów przez nią okupowanych w okresie wojny w latach 1939-1945. Wskazano także, iż przepis ten podlegał ocenie w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym. Organ w uzasadnieniu decyzji powołuje się na wyrok z dnia 16 grudnia 2009 r. (sygn. akt K 49/07, Dz. U. z 2009 r. Nr 220, poz. 1734) Trybunału Konstytucyjnego, który stwierdził niezgodność art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 31 maja 1996 r. w zakresie w jakim pomija przesłankę deportacji (wywiezienia) do pracy przymusowej w granicach przedwojennego państwa polskiego, z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w związku z czym niezbędnym warunkiem uzyskania prawa do świadczenia pieniężnego określonego w ustawie jest udowodnienie wykonywania pracy przymusowej połączonej z wysiedleniem (wyrwaniem) z dotychczasowego środowiska. W związku z powyższym Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych stwierdził, że nie każda praca przymusowa w okresie okupacji uprawnia do przyznania świadczenia pieniężnego, o którym mowa w ustawie, a ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że J. P. pracował w J., w niewielkim oddaleniu od miejsca swojego zamieszkania (miejscowość B. K.). Zdaniem organu nie nastąpił więc fakt deportacji wskazany w ustawie z dnia 31 maja 1996 r. Praca ta nie przybrała szczególnie dotkliwej formy, o której mówi Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 16 grudnia 2009 roku, tzn. nie była połączona z wysiedleniem (przymusową zmianą miejsca pobytu) i "wyrwaniem" z dotychczasowego środowiska.