Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 17 grudnia 2010 r., sygn. II SA/Po 801/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jolanta Szaniecka Sędziowie Sędzia WSA Edyta Podrazik (spr.) Sędzia WSA Elwira Brychcy Protokolant St. sekretarz sądowy Katarzyna Sierszeńska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 grudnia 2010 r. sprawy ze skargi E. K. na decyzję Wojewody Wielkopolskiego z dnia [...] września 2010 r. Nr [...] w przedmiocie zasiłku dla bezrobotnych; oddala skargę. /-/ E. Brychcy /-/ J. Szaniecka /-/ E. Podrazik

Uzasadnienie

Decyzją nr [...], na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 2 art. 9 ust. 1 pkt 14 lit. a i b oraz art. 71 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 roku o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. Nr 99 poz. 1001), Starosta P. orzekł (1) o uznaniu z dniem [...] lutego 2010 roku E. K. za osobę bezrobotną oraz (2) o odmowie przyznania jej prawa do zasiłku.

W uzasadnieniu organ wyjaśnił, że skarżąca zarejestrowała się w Powiatowym Urzędzie Pracy w P. w dniu [...] lutego 2010 roku, a zatem z tym dniem nabyła status osoby bezrobotnej. W dniu rejestracji E. K. przedłożyła 2 świadectwa pracy, tj. (1) dokument, wystawiony przez M. P. Sp. z o.o., z którego wynika, że pozostawała ona zatrudniona w okresie od dnia [...] czerwca 2008 roku do dnia [...] maja 2008 roku w wymiarze 1/2 etatu, oraz (2) dokument, wystawiony przez A., w świetle którego pracowała ona od dnia [...] czerwca 2009 roku do dnia [...] stycznia 2010 roku również w wymiarze 1/2 etatu. W oparciu o przedłożone zaświadczenia o wynagrodzeniu, do okresu uprawniającego do zasiłku (tj. okresu 18 miesięcy poprzedzających dzień rejestracji, a zatem od dnia [...] sierpnia 2008 roku do dnia [...] lutego 2010 roku) zaliczono te z nich, kiedy skarżąca osiągnęła minimalne wynagrodzenie za pracę. Są to: listopad 2008 roku, czerwiec - grudzień 2009 roku oraz styczeń 2010 roku; łącznie: 275 dni. Jednocześnie, art. 71 ust. 1 i 2 powołanej ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy przewiduje, że uzyskanie prawa do zasiłku wymaga łącznego spełnienia 2 przesłanek: (1) posiadania okresów zatrudnienia wynoszących co najmniej 365 dni w ciągu 18 miesięcy poprzedzających dzień rejestracji oraz (2) osiągania we wskazanym okresie wynagrodzenia w kwocie co najmniej minimalnego wynagrodzenia za pracę, od którego istnieje obowiązek opłacania składki na Fundusz Pracy. Zgodnie natomiast z art. 2 ust. 1 pkt 12a tejże ustawy, minimalne wynagrodzenie za pracę to kwota najniższego wynagrodzenia za pracę w pełnym miesięcznym wymiarze czasu pracy. Z art. 104 wspomnianej ustawy wynika nadto, że obowiązek opłacania składek na Fundusz Pracy dotyczy kwot, które w przeliczeniu na okres miesiąca wynoszą co najmniej minimalne wynagrodzenie za pracę, a w przypadku pracownika w okresie pierwszego roku pracy - co najmniej 80% minimalnego wynagrodzenia. Materiał zgromadzony w aktach sprawy wskazuje jednak, że płaca otrzymywana przez skarżącą nie została ustalona w oparciu o ten drugi przypadek. W okresie wykonywania pracy dla M. P. Sp. z o.o. wynagrodzenie za 1/2 etatu wynosiło 1100 zł, za wyjątkiem listopada, kiedy wyniosło ono 1283,33 zł. Przed miesiącem listopadem nie istniał zatem obowiązek opłacania składek na Fundusz Pracy. Kluczowe znaczenie dla otrzymania niniejszego zasiłku ma jednak osiąganie minimalnego wynagrodzenia za pracę, od którego należy opłacać składki na Fundusz Pracy. Bez znaczenia jest natomiast okoliczność, czy składki te były rzeczywiście uiszczane.