Wyrok WSA w Gorzowie Wlkp. z dnia 15 grudnia 2010 r., sygn. II SA/Go 785/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ireneusz Fornalik Sędziowie Sędzia WSA Jacek Jaśkiewicz (spr.) Sędzia WSA Maria Bohdanowicz Protokolant specjalista Ewa Kłosowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 15 grudnia 2010 r. sprawy ze skargi H.B. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] r., nr [...].

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] sierpnia 2010 r. nr [...] Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych po rozpoznaniu wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy H.B. utrzymał w mocy decyzję własną z dnia [...] czerwca 2010 r. Nr [...] o odmowie przyznania wnioskodawczyni uprawnienia do świadczenia pieniężnego określonego w ustawie z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz. U. Nr 87, poz. 395 ze zm., dalej zwanej ustawą o świadczeniu pieniężnym).

W uzasadnieniu organ powołał się na treść art. 2 pkt 2 lit. ",a" ustawy o świadczeniu pieniężnym, zgodnie z którym represją w rozumieniu ustawy jest deportacja (wywiezienie) do pracy przymusowej na okres co najmniej 6 miesięcy z terytorium państwa polskiego, w jego granicach sprzed dnia 1 września 1939r., na terytorium III Rzeszy i terenów przez nią okupowanych w okresie wojny w latach 1939-1945. Wskazując na przytoczone fragmenty wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 16 grudnia 2009 r. w sprawie K 49/07 organ podkreślił, iż Trybunał Konstytucyjny określił jako zasadę, by świadczenia otrzymywały tylko te osoby, wobec których obowiązek pracy przymusowej podczas II wojny światowej i tuż po jej zakończeniu przybierał szczególnie dotkliwą formę, tzn. był połączony z wysiedleniem (przymusową zmianą miejsca pobytu) i "wyrwaniem" z dotychczasowego środowiska, co polega na tym, iż za osoby deportowane należy uznać, te które znajdowały się znacznie trudniejszej sytuacji niż osoby wykonujące nawet tego samego typu pracę, ale w dotychczasowym miejscu zamieszkania lub w niewielkim od niego oddaleniu (np. sąsiednie miejscowości), w znanej okolicy i w otoczeniu rodziny i znajomych. Do nich, obok niedogodności związanych z samym obowiązkiem zatrudnienia (często na granicy fizycznych możliwości), należą sytuacje, w których osoby wywiezione były poddane dodatkowemu stresowi związanemu z rozłąką z najbliższymi i koniecznością samodzielnej organizacji od podstaw życia codziennego w nowym, z reguły nieprzyjaznym miejscu pobytu.