Wyrok WSA w Gorzowie Wlkp. z dnia 10 listopada 2010 r., sygn. II SA/Go 444/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ireneusz Fornalik Sędziowie Sędzia WSA Jacek Jaśkiewicz Sędzia WSA Aleksandra Wieczorek (spr.) Protokolant st. sekr. sąd. Agata Przybyła po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 10 listopada 2010 r. sprawy ze skargi U.P. na postanowienie Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia oddala skargę.

Uzasadnienie

Skarga złożona została na postanowienie Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego (dalej jako: WINB) z dnia [...] maja 2010 r. nr [...], utrzymujące w mocy postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego (dalej jako: PINB ) nr [...] z dnia [...] marca 2010 r., którym organ ten, powołując się na przepis art. 20 § 1 pkt 4, art. 64 a § 1 pkt 1, art. 119, art. 121 § 2 i § 4 i art. 122 ustawy z dniu 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji ( tekst jednolity: Dz.U. z 2005 r., Nr 229, poz. 1954 , dalej: jako ustawa o pea) nałożył na U.P. grzywnę w celu przymuszenia w wysokości 10 000 zł z powodu uchylania się od obowiązku określonego w tytule wykonawczym nr [...] z dnia [...] listopada 2007 r. ( znak: [...]) oraz obowiązek uiszczenia opłaty egzekucyjnej za wydanie postanowienia w wysokości 68 zł., jednocześnie wzywając skarżącą do wykonania obowiązku wskazanego w tytule wykonawczym w terminie 14 dni od dnia doręczenia niniejszego postanowienia.

Wskazane akty wydane zostały w wyniku ponownego rozpoznania sprawy w związku z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. z dnia 30 kwietnia 2009 r. sygn. akt II SA/Go 556/08, którym uchylone zostały poprzednio wydane postanowienia organów obu instancji w przedmiocie nałożenia grzywny w celu przymuszenia. W uzasadnieniu powołanego wyroku Sąd wskazał, iż w rozpatrywanej sprawie brak było jakichkolwiek ustaleń organu egzekucyjnego zmierzających do wyjaśnienia czy przedmiotowy pawilon stanowi budynek w rozumieniu art. 3 pkt 2 Prawa budowlanego, czy też jest to inny obiekt budowlany, w tym tymczasowy obiekt budowlany. W szczególności Sąd wskazał na brak ustaleń co do związania tego obiektu z podłożem i posiadania fundamentów, tj. konstrukcji nośnej znajdującej się poniżej poziomu gruntu. Sąd podkreślił, iż zastosowany przez organy przepis art. 125 § 5 ustawy o pea, znajduje zastosowanie wyłącznie w przypadku egzekucji obowiązku przymusowej rozbiórki budynku lub części budynku, co należy interpretować ściśle. Organ nakładający na zobowiązanego grzywnę w celu przymuszenia powinien w pierwszej kolejności rozważyć, czy nakaz rozbiórki dotyczy budynku w rozumieniu art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane czy też innego obiektu, gdyż rzutuje to na sposób ustalania i wysokość grzywny w celu przymuszenia. Zastosowany w sprawie nałożenia grzywny w celu przymuszenia art. 121 § 5 ustawy o pea dotyczy przymusowej rozbiórki budynku lub jego części. Natomiast w razie ustalenia, że obiekt będący przedmiotem nakazu rozbiórki nie jest budynkiem, podstawę prawną określenia kwoty grzywny nałożonej przez organ w celu przymuszenia skarżącej do wykonania obowiązku rozbiórki pawilonu handlowego stanowić powinien wyłącznie art. 121 § 2 powołanej ustawy, zgodnie z którym nałożona grzywna nie może przekraczać kwoty 5 000 zł. Sąd Administracyjny zwrócił uwagę na fakt, iż podstawą prawną rozbiórki orzeczonej w stosunku do skarżącej decyzją PINB z dnia [...] lipca 2005 r. był przepis art. 51 ust. 3 pkt 2 w zw. z art. 51 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego. Wskazany obowiązek rozbiórki nałożony został na U.P. w związku z niewykonaniem przez nią nałożonego uprzednio obowiązku dostarczenia dokumentów potwierdzających prawo do dysponowania przedmiotową nieruchomością na cele budowlane. Natomiast stwierdzony przez organ brak wykonania przez skarżącą nałożonego obowiązku rozbiórki przedmiotowego pawilonu dał podstawę do wszczęcia postępowania egzekucyjnego w niniejszej sprawie i nałożenia grzywny w celu przymuszenia. Sąd wskazał, iż grzywna w celu przymuszenia wymierzana w oparciu o treść art. 121 § 5 ustawy o pea, dotyczyć może tylko i wyłącznie przypadku przymusowej rozbiórki budynku lub jego części orzeczonej na podstawie art. 48 Prawa budowlanego. W przypadku zaś decyzji wydanej na podstawie art. 51 ust. 1 pkt 2 tej ustawy, obowiązku tego nie można rozumieć jako "przymusowej rozbiórki", o jakiej mowa w art. 121 § 5 ustawy egzekucyjnej, a podstawą wymierzenia grzywny jest art. 121 § 2 i § 4 ustawy. Sąd podkreślił również, iż po wniesieniu przez U.P. skargi do WSA w Gorzowie Wlkp. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] sierpnia 2007r. znak: [...], dotyczącą rozbiórki pawilonu usługowego postanowieniem z dnia [...] listopada 2007 r. w sprawie II SA/Go 695/07 orzeczono o wstrzymaniu wykonania zaskarżonej decyzji tj. decyzji z dnia [...] lipca 2005 r. o rozbiórce pawilonu handlowego skarżącej. W związku z tym Sąd zrzucił, iż WINB prowadził czynności zmierzające do wyegzekwowania nałożonego na skarżącą obowiązku i wydał zaskarżone postanowienie, utrzymujące w mocy postanowienie organu l instancji w sprawie nałożenia grzywny, pomimo zawieszenia postępowania egzekucyjnego przez PINB. Sąd uznał, iż organ odwoławczy nie miał podstaw do merytorycznego rozstrzygania zażalenia na postanowienie organu l instancji w okresie trwającego stanu zawieszenia postępowania.