Wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 24 listopada 2010 r., sygn. II SA/Bd 1223/10

Dnia 24 listopada 2010 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Wiesław Czerwiński Sędziowie: sędzia WSA Małgorzata Włodarska (spr.) sędzia WSA Grażyna Malinowska -Wasik Protokolant: Krzysztof Cisewski po rozpoznaniu w II Wydziale na rozprawie w dniu 24 listopada 2010 roku sprawy ze skargi Ł. R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we [...] z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie zasiłku celowego 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Wójta Gminy [...]z dnia [...] r., nr [...], 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu

Uzasadnienie

Wójt Gminy D., decyzją z dnia [...] nr [...], na podstawie art. 39 ust. 1 i 2 w związku z art. 4 i art. 11 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2009 r., Nr 175, poz. 1362 z późn. zm.), art. 104 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2000 r., Nr 98, poz. 1071 ze zm., dalej powoływaną jako: kpa), rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 lipca 2009 r. w sprawie zweryfikowanych kryteriów dochodowych oraz kwot świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej (Dz. U. z 2009 r., Nr 127, poz. 1055 ) i upoważnienia z dnia 4 maja 2004 r. dla Kierownika Gminnego Ośrodka Pomocy Społecznej w D., odmówił skarżącemu Ł. R. przyznania zasiłku celowego na zakup żywności i środków czystości.

Uzasadniając swoje rozstrzygnięcie organ wskazał, że w dniu 18 marca 2010 r. skarżący złożył podanie o przyznanie pomocy finansowej na zakup żywności i środków czystości. Decyzją nr [..] z dnia [..] odmówiono jemu przyznania zasiłku celowego na zaspokojenie w/w potrzeb. Wskutek rozpoznania odwołania, organ II instancji uchylił zaskarżoną decyzję w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia. Na podstawie wywiadu środowiskowego i zgromadzonych dokumentów ustalono, że skarżący jest osobą samotnie gospodarującą, zamieszkuje w jednym pokoju z dziewczyną J., jednakże każda z osób prowadzi oddzielne gospodarstwo domowe. Skarżący od 17 marca 2010 r. zarejestrowany jest w Powiatowym Urzędzie Pracy w R. jako osoba bezrobotna, bez prawa do zasiłku dla bezrobotnych i pozostaje bez środków do życia. W dniu 11 marca 2010 r. skarżący rozwiązał umowę zlecenia ze spółką E. w K. za porozumieniem stron, która zawarta była na czas określony od 1 stycznia 2010 r. do 31 grudnia 2012 r. Pierwsze wynagrodzenie za wykonaną pracę skarżący otrzymał w dniu 23 lutego 2010 r. w wysokości 990,75 zł za miesiąc styczeń 2010 r., a następne w dniu 13 kwietnia 2010 r. w wysokości 632,40 zł za 6 dni lutego 2010 r. Od 7 lutego 2010 r. do 11 marca 2010 r. zainteresowany nie świadczył pracy na rzecz zleceniodawcy i w związku z tym za ten okres nie otrzymał żadnego wynagrodzenia. Z przedstawionych dokumentów wynika, że z wynagrodzenia wypłaconego w miesiącu kwietniu br. została potrącona kwota 200,00 zł tytułem zwrotu kosztów związanych z uzyskaniem uprawnień energetycznych. W związku z utratą dochodu przyjęto dochód z miesiąca złożenia wniosku, tj. z marca 2010 r., który wyniósł 0 zł. Podczas przeprowadzonego wywiadu środowiskowego ustalono, że w ciągu 12 m-cy poprzedzających miesiąc złożenia wniosku skarżący nie uzyskał dochodu jednorazowego przekraczającego pięciokrotnie kwotę kryterium dochodowego osoby samotnie gospodarującej ani nie uzyskał jednorazowego dochodu należnego za dany okres. Wobec powyższych ustaleń organ stwierdził, że swoje potrzeby w zakresie żywności i środków czystości skarżący winien zabezpieczyć z wynagrodzenia, które otrzymał w dniu 23 lutego 2010 r. Organ podkreślił, że skarżący pozostawał w zatrudnieniu i miał możliwość uzyskania środków finansowych na zaspokojenie podstawowych potrzeb życiowych. Rozwiązując umowę sam pozbawił się źródła dochodu i tym samym spowodował pogorszenie sytuacji życiowej, ekonomicznej i zawodowej. Gdyby skarżący pracował do końca lutego 2010 r., za który otrzymał 632,40 zł - wynagrodzenie za 6 dni świadczenia pracy, to mogłoby być ono znacznie wyższe i pokryłoby koszty naprawy i amortyzacji samochodu, którego używał do pracy. Ponadto w sytuacji niezadowolenia z pracy skarżący mógł szukać innego zatrudnienia, lecz nie wykorzystał własnych możliwości i uprawnień, a zgodnie z art. 4 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej, "osoby i rodziny korzystające z pomocy społecznej są obowiązane do współdziałania w rozwiązywaniu ich trudnej sytuacji życiowej". Zdaniem organu skarżący jako osoba młoda i zdrowa jest zdolny do podjęcia pracy. Organ wskazał także, że nie ma możliwości zawarcia ze skarżącym kontraktu socjalnego, gdyż Ośrodek ze swojej strony nie jest w stanie zaproponować miejsca pracy ani szkolenia zawodowego. Organ stwierdził, iż słuszny interes społeczny i obywateli o którym mowa w art. 7 kpa, przemawia za odmową przyznania zasiłku celowego na zakup żywności i środków czystości.