Wyrok WSA w Warszawie z dnia 12 października 2010 r., sygn. IV SA/Wa 392/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Danuta Dopierała, Sędziowie Sędzia WSA Łukasz Krzycki (spr.), Sędzia WSA Jakub Linkowski, Protokolant Joanna Kurek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 października 2010 r. sprawy ze skargi G. K. na uchwałę Rady Miasta S. z dnia [...] września 2009 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oddala skargę

Uzasadnienie

Przedmiotem zaskarżenia była uchwała Rady Miasta S. z dnia [...] września 2009 r., nr [...] w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru zawartego pomiędzy ulicami [...], [...], [...] i [...] w S. (Dz.U. Woj. [...]. Nr [...], poz. [...]).

W skardze, wniesionej na zasadzie art. 101 ust. 1 i ust. 2a ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r., Nr 142, poz. 1591 ze zm.), dalej zwanej "ustawą" G. K., zarzucił naruszenie art. 1 ust. 2, art. 6 ust. 2 pkt 2, art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), dalej jako "upzp" oraz art. 51 w związku z art. 46 i art. 47 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U., Nr 199, poz. 1227 ze zm.), dalej jako "ustawa o ocenach".

W uzasadnieniu skargi podniósł, że w zaskarżonej uchwale organ planistyczny wyznaczył obszar opracowania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego przez osie jezdni ulic: [...],[...],[...] i [...], całkowicie pomijając bardzo istotny aspekt rozwiązań komunikacyjnych, które są niezbędne przy wysokim i nasilonym ruchu samochodowym, który niewątpliwie wytworzy się w związku z powstaniem nowego dużego wielkopowierzchniowego obiektu handlowego, jakim jest planowana inwestycja. Na przedmiotowym obszarze nie przewidziano też żadnych dodatkowych zabezpieczeń, jakie są konieczne w miejscach o dużym zagrożeniu hałasem. Ponadto podzielono istniejące drogi na dwie części, jedną z nich (do osi jezdni) obejmując zaskarżonym planem, a drugą (po zewnętrznej stroni osi jezdni, od strony domów mieszkalnych usytuowanych bezpośrednio przy ulicach: [...],[...],[...] i [...]) pozostawiając poza regulacją planu. Skarżący stwierdził, iż drogi publiczne organ planistyczny winien planować i modernizować jako całość, zapewniając tym samym bezpieczeństwo ruchu drogowego i właściwą komunikację.