Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 28 października 2010 r., sygn. IV SA/Po 159/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Donata Starosta /spr./ Sędziowie WSA Bożena Popowska WSA Anna Jarosz Protokolant st. sekr. sąd. Krystyna Pietrowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 października 2010r. sprawy ze skargi W. M., D. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] stycznia [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji oddala skargę

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia [...] października [...] r. W. i D. M., zwrócili się do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. o stwierdzenie nieważności decyzji Burmistrza K. z dnia [...] października [...] roku [...] ([...]) Decyzja ta określa warunki zabudowy dla inwestycji polegającej na rozbudowie istniejącego budynku związanego z działalnością handlową na terenie oznaczonym jako działka [...] położonej w Krotoszynie przy ul. [...]. Wnioskodawcy podnieśli, iż dokładne określenie lokalizacji inwestycji w decyzji o warunkach zabudowy wykracza poza zakres postępowania o ustalenie warunków zabudowy i narusza kompetencje organów budowlanych, a tym samym narusza wynikającą z art. 6 k.p.a zasadę praworządności. Uzasadnienie wniosku odnosiło się do innej decyzji z dnia 7 sierpnia 2006 roku(k.91 akt sądowych)

Decyzją z dnia [...] listopada [...] r. Nr [...] (k.93 akt sądowych) Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. odmówiło stwierdzenia nieważności decyzji Burmistrza K. z dnia [...] października [...] roku, wskazując, iż ww. decyzja nie jest obarczona żadną z przesłanek nieważności przewidzianą w art. 156 § 1-7 Kodeksu postępowania administracyjnego. W uzasadnieniu swego rozstrzygnięcia Organ wyjaśnił, że postępowanie prowadzone w trybie nadzwyczajnym, a takim jest postępowanie w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji, ma ograniczony zakres , gdyż w jego toku nie następuje ponowne merytoryczne rozpoznanie sprawy. Przedmiotem postępowania jest ocena decyzji ostatecznej tylko z punktu widzenia ściśle określonych przesłanek, które wymienia art. 156 § 1 pkt 1-7 k.p.a. Kolegium podniosło, iż organ I instancji wydając zaskarżoną decyzję nie wykroczył poza kompetencje wynikające z ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Jak wynika z akt sprawy wniosek o ustalenie warunków zabudowy został złożony w dniu 12 lipca 2003 roku, a zatem sprawa podlegała rozpoznaniu w oparciu o przepisy ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U nr 80 poz.717). Wyjaśnić należy, że zgodnie z art.87 ust.3 (Dz.U nr 80 poz.717).Wyjaśnić należy, że zgodnie z art.87 ust.3 obowiązujące w dniu wejścia w życie ustawy(11 lipca 2003 roku),plany miejscowe zachowują moc do czasu uchwalenia nowych planów, jednak nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2003 roku. Wobec powyższego organ I instancji rozpoznał sprawę w oparciu o przepisy art.59 ust.1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z pominięciem zasad określonych w przepisach art.61 ust.1 pkt 1.Taki sposób ustalania warunków zabudowy w okresie przejściowym wynika z art.86 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.