Wyrok WSA w Warszawie z dnia 17 września 2010 r., sygn. VII SA/Wa 613/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Machlejd (spr.), , Sędzia WSA Krystyna Tomaszewska, Sędzia WSA Tadeusz Nowak, Protokolant Anna Tomaszek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 września 2010 r. sprawy ze skargi Miejskiego Przedsiębiorstwa Gospodarki Mieszkaniowej S.A. w P. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] znak [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji skargę oddala

Uzasadnienie

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia [...] znak : [...], na podstawie art. 157 § 1 oraz 158 § 1 w związku z art. 156 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r., Nr 98 poz. 1071 z późn. zm.), zwanej dalej kpa. po rozpatrzeniu wniosku Miejskiego Przedsiębiorstwa Gospodarki Mieszkaniowej S.A. w P. w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] znak: [...] i poprzedzającej ją decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego [...] z dnia [...] znak: [...] odmówił stwierdzenia nieważności obu ww. decyzji.

W uzasadnieniu organ wskazał, że Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego [...] decyzją z dnia [...] nakazał zarządcy budynku mieszkalnego wielorodzinnego przy ul. [...] w P. - Miejskiemu Przedsiębiorstwu Gospodarki Mieszkaniowej w P. wykonać szereg robót budowlanych i czynności w celu usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości w stanie technicznym budynku do dnia 31 kwietnia 2007 r. [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia [...] w wyniku rozpatrzenia odwołania utrzymał w mocy powyższą decyzję organu I instancji.

Organ wskazał, że wskutek przeprowadzonej przez pracowników Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego kontroli stwierdzono zły stan techniczny przedmiotowej inwestycji w zakresie dotyczącym m. in. pokrycia dachowego oraz stropu. Stosownie zaś do treści art. 61 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2003 r., Nr 207, poz. 2016 z późn. zm.) właściciel lub zarządca obiektu budowlanego jest obowiązany utrzymywać i użytkować obiekt zgodnie z zasadami, o których mowa w art. 5 ust. 2 ustawy. Organ stwierdził, że nakazując wykonanie określonych robót organy stopnia wojewódzkiego i powiatowego nie naruszyły któregokolwiek z przepisów, a tym bardziej w stopniu rażącym w myśl art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. Odnosząc się do zarzucanej przez skarżącą wady określonej w art. 156 § 1 pkt 3 k.p.a. organ podniósł, że nie stwierdził jakoby badane decyzje zostały skierowane do podmiotu nie będącego stroną w sprawie. Wyjaśnił, iż skarżący nie kwestionuje faktu, że od 1974 r. przedmiotowa nieruchomość została przejęta w zarząd państwowy, a następnie w wyniku zmian prawnych i przekształceń własnościowych Miejskie Przedsiębiorstwo Gospodarki Mieszkaniowej S.A. w P. stało się jej zarządcą na podstawie art. 752 k.c. Stosownie zaś do treści art. 66 w związku z art. 61 Prawa budowlanego nakaz usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości może być nałożony tak na właściciela jak i na zarządcę obiektu. Adresatem decyzji może być zatem zarówno właściciel jak i zarządca nieruchomości, bowiem na obu tych podmiotach spoczywa obowiązek utrzymania obiektu budowlanego w należytym stanie technicznym i estetycznym. Organ wyjaśnił, że nałożenie takiego obowiązku na zarządcę obiektu budowlanego w żadnych wypadku nie oznacza stwierdzenia, iż uchybił on obowiązkom, jakie na zarządców nakłada Prawo budowlane. Nie przesądza też kogo będą obciążały koszty doprowadzenia obiektu budowlanego do należytego stanu.