Wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 21 września 2010 r., sygn. II SA/Rz 439/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący NSA Małgorzata Wolska Sędziowie WSA Joanna Zdrzałka /spr./ SO (del.) Ewa Partyka Protokolant st. sekr. sąd. Anna Mazurek-Ferenc po rozpoznaniu w Wydziale II Ogólnoadministracyjnym na rozprawie w dniu 21 września 2010 r. sprawy ze skargi D. G. na decyzję Wojewody z dnia [...] marca 2010 r. nr [...] w przedmiocie zasiłku dla bezrobotnych I. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Starosty Powiatu z dnia [...] stycznia 2010 r. nr [...], znak: [...]; II. zasądza od Wojewody o na rzecz skarżącego D. G. kwotę 60 zł /słownie: sześćdziesiąt złotych/ tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] grudnia 2009 r., Nr [...] Dyrektor Izby Celnej zwolnił D. G. ze Służby Celnej w Izbie Celnej w P. - Urząd Celny w P.

Po dokonaniu rejestracji w Powiatowym Urzędzie Pracy w L. Starosta Powiatu decyzją nr [...] z dnia [...] stycznia 2010 r. znak [...] uznał D. G. z dniem 18.01.2010 r. za osobę bezrobotną i odmówił mu przyznania prawa do zasiłku dla bezrobotnych od dnia 18.01.2010 r.

Na podstawie przedstawionych przez D. G. dokumentów organ ustalił, że spełnia on przesłanki do uznania go za osobę bezrobotną, jednakże wobec faktu, iż w okresie 6 miesięcy przed zarejestrowaniem w Powiatowym Urzędzie Pracy w L. nastąpiło rozwiązanie stosunku pracy (stosunku służbowego) z jego winy bez wypowiedzenia, stosownie do art. 75 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r. Nr 69 poz. 415, ze zm.), zasiłek dla bezrobotnych przysługiwał mu będzie po upływie 180 dni od dnia zarejestrowania.

Od decyzji tej w części dotyczącej odmowy przyznania prawa do zasiłku dla bezrobotnych odwołał się D. G. i wniósł o jej uchylenie ze względu na nieuzasadnione powołanie art. 75 ust. 1 pkt ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. Wskazał, iż rozwiązanie stosunku pracy nie nastąpiło w związku z przeprowadzonym postępowaniem dyscyplinarnym i nie z jego winy. Rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło na podstawie art. 105 pkt 10 ustawy z dnia 27.08.2009 r. o Służbie Celnej (Dz U. Nr 168, poz. 1323, ze zm.), który to przepis daje możliwość zwolnienia ze służby funkcjonariusza celnego po upływie 12-miesiecznego okresu zawieszenia w obowiązkach służbowych. Zawieszenie w obowiązkach związane było z przedstawieniem przez prokuraturę zarzutów, a obecnie prowadzone postępowanie karne ma na celu rozstrzygnięcie jego niejasnej sytuacji prawnej. W świetle obowiązujących przepisów prawnych i Konstytucji, jest osobą niewinną, co gwarantuje niezbywalna zasada domniemania niewinności, a o winie decyduje niezawisły sąd, wydając prawomocny wyrok. Podkreślił, iż Dyrektor Izby Celnej w swej decyzji o zwolnieniu ze Służby Celnej nie wspomniał o jego winie, zatem w stosunku do jego osoby nie znajduje zastosowania art. 75 ust. 1 pkt 3 ustawy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.