Wyrok WSA w Poznaniu z dnia 7 września 2010 r., sygn. IV SA/Po 685/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Izabela Bąk - Marciniak po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 7 września 2010 r. sprawy ze skargi M. S. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] czerwca [...] r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania uprawnień do świadczenia pieniężnego I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] maja [...]. nr [...], II. zasądza od Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych na rzecz skarżącej M. S. kwotę 100 złotych (sto ) tytułem zwrotu kosztów sądowych.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] maja [...] r. Nr [...] Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych odmówił M. S. uchylenia decyzji własnej z dnia [...] grudnia [...] r. nr [...] o odmowie przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego przewidzianego w ustawie z dnia 31 maja 1996 r. o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz. U. Nr 87, poz. 395, z późn. zm.)

W uzasadnieniu decyzji Organ wskazał, iż represją w rozumieniu art. 2 powyższej ustawy jest deportacja (wywiezienie) do pracy przymusowej na okres, co najmniej 6 miesięcy z terytorium państwa polskiego, w jego granicach sprzed 1 września 1939 r. na terytorium III Rzeszy i terenów przez nią okupowanych w okresie wojny w latach 1939-1945. Przepis ten podlegał ocenie w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym. W uzasadnieniu wyroku z dnia 16 grudnia 2009 r. sygn. akt K 49/07 Trybunał Konstytucyjny podziela pogląd ustawodawcy, że: "wśród wszystkich osób świadczących pracą przymusową (,.,), szczególnie dotkliwie poszkodowane były osoby, które pracę tę świadczyły w warunkach przesiedlenia poza dotychczasowe miejsce zamieszkania. Świadectwa osób poddanych tej formie represji skłaniają do akceptacji poglądu, że znajdowały się one w znacznie trudniejszej sytuacji niż osoby wykonujące nawet tego samego typu pracę, ale w dotychczasowym miejscu zamieszkania lub w niewielkim od niego oddaleniu (np. sąsiednie miejscowości), w znanej okolicy i w otoczeniu rodziny i znajomych". Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, że strona w okresie okupacji wykonywała pracę przymusową w miejscowości G., znajdującej się w niewielkiej odległości od stałego miejsca zamieszkania, tj. miejscowości C.. W ocenie Organu praca ta nie przybrała, zatem szczególnie dotkliwej formy, o której mówi Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 16 grudnia 2009 r., tzn. nie była połączona z wysiedleniem (przymusową zmianą miejsca pobytu) i "wyrwaniem" z dotychczasowego środowiska." Ponadto organ wskazał, iż strona nie wskazała, aby za uchyleniem decyzji przemawiał interes społeczny lub jej słuszny interes. Ponadto od dnia wydania decyzji o odmowie przyznania przedmiotowego uprawnienia stan prawny i orzecznictwo organu nie uległy zmianie.