Wyrok WSA w Warszawie z dnia 13 lipca 2010 r., sygn. II SA/Wa 444/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Przemysław Szustakiewicz (spr.), Sędziowie Janusz Walawski, Eugeniusz Wasilewski, Protokolant Elwira Sipak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 lipca 2010 r. sprawy ze skargi B. S. na decyzję Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych z dnia [...] stycznia 2010 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie przetwarzania danych osobowych - oddala skargę -

Uzasadnienie

Generalny Inspektor Ochrony Danych Osobowych, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 z późn. zm.) oraz art. 12 pkt 2 i art. 22 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926 z późn. zm.), decyzją z dnia [...] stycznia 2010 r. nr [...], po rozpatrzeniu wniosku B. S. o ponowne rozpatrzenie sprawy, utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] września 2009 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania w sprawie ochrony danych osobowych.

W uzasadnieniu organ wskazał na następujący stan faktyczny. Otóż, do Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych wpłynęła skarga B. S. z dnia [...] lutego 2009 r. na przetwarzanie jej danych osobowych przez M. M. prowadzącą działalność gospodarczą pod firmą K. z siedzibą w W. W piśmie tym skarżąca wskazała, że w grudniu 2008 r. posługując się wyszukiwarką Google ustaliła, iż po wpisaniu jej imienia i nazwiska jako wynik wyszukiwania pojawia się strona internetowa K., na której widnieje jej imię i nazwisko oraz adres e-mail, a także informacje o tym, kiedy po raz pierwszy zalogowała się na wskazanej stronie internetowej oraz dokonała pierwszego zakupu. Na stronie tej oprócz jej danych znajdowały się również dane osobowe innych klientów. Wobec powyższego wniosła o przeprowadzenie kontroli zgodności przetwarzania danych osobowych z przepisami ustawy o ochronie danych osobowych, w szczególności ich bezprawnego, publicznego udostępniania przez okres ponad 300 dni, ich bezprawnego wykorzystania do celu, do którego nie były przeznaczone oraz ich dalszego bezprawnego wykorzystywania pomimo wyraźnego żądania ich usunięcia.