Wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 7 lipca 2010 r., sygn. II SA/Rz 189/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący WSA Magdalena Józefczyk /spr./ Sędziowie WSA Zbigniew Czarnik WSA Joanna Zdrzałka Protokolant st. sekr. sąd. Anna Mazurek-Ferenc po rozpoznaniu w Wydziale II Ogólnoadministracyjnym na rozprawie w dniu 7 lipca 2010 r. sprawy ze skargi R. K. i Ł. F. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] listopada 2009 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji I. stwierdza nieważność zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] sierpnia 2009 r. nr [...]; II. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku; III. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżących R. K. i Ł. F. kwoty po 200 zł /słownie: dwieście złotych/ tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

II SA/Rz 189/10

U Z A S A D N I E N I E

Decyzją z dnia [...] sierpnia 2009r. Nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze (dalej SKO) stwierdziło nieważność decyzji Burmistrza z dnia [...] maja 2008r. nr [...] o nałożeniu obowiązku przywrócenia sposobu zagospodarowania nieruchomości nr 2495/1 położonej w miejscowości W. poprzez usunięcie dokonanych tam nasadzeń drzew.

W podstawie prawnej organ podał art. 157 § 1 i art. 156 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000r. nr 98, poz. 1071 ze zm. zwana dalej w skrócie k.p.a.) oraz art. 59 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. nr 80, poz. 717 ze zm. zwana dalej w skrócie p.z.p.).

We wniosku o ponowne rozpoznanie sprawy R. K. i Ł. F. wnieśli o uchylenie ww. decyzji. Zarzucili rażące naruszenie prawa poprzez błędną interpretację art. 59 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 27 marca 2003r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, która nie została poparta żadnym wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego. SKO przy wydawaniu decyzji nie uwzględniło art. 14 ust. 3 ustawy o Lasach z dnia 28 września 1991r., zgodnie z którym grunty przeznaczone pod zalesienie określa MPO lub decyzja o warunkach zabudowy w przypadku braku planu i wskazali na wyrok WSA w Białymstoku z dnia 23.11. 2004r. sygn. akt II SA/Bk 536/04 bez publikatora). Zgodnie z art. 53 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, każda zmiana sposobu zagospodarowania wymaga decyzji o warunkach zabudowy, nawet, gdy nie jest wymagane pozwolenie na budowę (wyrok NSA z 13.07.2007r. sygn. akt II OSK 1069/06). Dofinansowanie otrzymane od Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w K. w ramach PROF2007-2013 na zalesienie działki nr 2495/1 w miejscowości W. nie może stanowić podstawy do zalegalizowania nielegalnego zasadzenia lasu. Zaznaczyli, że Agencja przyznała dofinansowanie, pomimo, że ubiegający się nie spełnili wszystkich przewidzianych prawem wymogów. Działka nr 2495/1 leży na dobrych gruntach zmeliorowanych, które powinny być wykorzystane rolniczo. Zasadzony las będzie miał bezpośredni wpływ na niszczenie tzw. drenarki, co zabrania art. 190 ust. 1 Prawa wodnego i spowoduje zacienienie działek sąsiednich, co obniży wysokość plonów. W. i A. M. nie mają drogi dojazdowej do działki obsadzonej lasem. Zaświadczenie Urzędu Gminy w K., że działka nr 2495/1 stwierdzające, że działka jest działką rolną, a zalesienie nie jest sprzeczne ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego nie może prowadzić do zmiany przeznaczenia działki. Zaświadczenie to wbrew jego pouczeniom, że nie powoduje zmiany zagospodarowania działki stało się istotnym dowodem, a pominięto przeprowadzone oględziny przez pracowników Urzędu Miasta i Gminy w K., plany rozmieszczenia urządzeń melioracyjnych. Skarżący uznali, że ich interes prawny został rażąco naruszony decyzją SKO.