Wyrok WSA w Warszawie z dnia 20 maja 2010 r., sygn. III SA/Wa 336/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Jarosław Trelka (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Bożena Dziełak, Sędzia WSA Barbara Kołodziejczak-Osetek, Protokolant Emilia Jaktorska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 20 maja 2010 r. sprawy ze skargi K. C. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w W. z dnia [...] marca 2007 r. nr [...] w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w podatku akcyzowym za poszczególne miesiące od kwietnia 2002 roku do marca 2003 roku oddala skargę

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] sierpnia 2005 r. Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej w W. określił wobec K. C. (dalej zwanego też "Skarżącym") zobowiązanie podatkowe w podatku akcyzowym za miesiące od kwietnia 2002 r. do marca 2003 r. oraz nadpłatę w podatku akcyzowym za kwiecień i maj 2002 r.

Organ I instancji wskazał w uzasadnieniu swojej decyzji, że stwierdził nieprawidłowości w dokumentacji księgowej Skarżącego (prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą Stacja Paliw "D.") polegające na tym, że podatnik prowadził sprzedaż gazu do tankowania pojazdów bez zastosowania kasy rezerwowej w okresach, za które przedstawił protokoły stwierdzające wadliwe działanie tej kasy. Podatnik nie ewidencjonował każdej sprzedaży przy zastosowaniu kasy i nie dokonywał wydruku paragonu z każdej sprzedaży. Na jednym paragonie fiskalnym rejestrował zatankowanie gazem kilku pojazdów, wykazywał w ewidencji prowadzonej komputerowo dane, które nie pokrywały się z ewidencją prowadzoną przy użyciu kasy rejestrującej. Ponadto Skarżący według dokumentów posiadał na tyle nadmierne ilości zapasów gazu, że nie mogły pomieścić się w zbiornikach, co wynika z danych remanentowych wykonanych na dzień przejęcia stacji paliw oraz na 31 grudnia 2002 r. Organ podkreślił, że podatnik nie okazał dowodów pozwalających na sprawdzenie deklarowanych podstaw opodatkowania, a także nie okazał dziennych raportów sprzedaży paliw i gazu, które służyły, jak twierdził, do sprawdzania i rozliczania pracowników. Jako podstawę faktyczną swojej decyzji przyjął też zeznania świadków (G. G. i L. G.), zaś innym świadkom (P.T., A.M., P. I., A. A., J. D.) odmówił wiary, a ponadto oparł się na rzeczywistych - jego zdaniem - danych wynikających z prawidłowo odczytanego dystrybutora. Na podstawie zgromadzonych dowodów Dyrektor UKS nie uznał ksiąg za dowód w postępowaniu podatkowym z uwagi na ich nierzetelność, w związku z czym dokonał oszacowania sprzedaży. Z uwagi na niemożność zastosowania metod z art. 23 § 3 Ordynacji podatkowej, przy ustalaniu podstawy opodatkowania za czerwiec 2002 r. - luty 2003 r. Organ oparł się na dowodach, w których podatnik udokumentował stan licznika na odmierzaczu gazu w dniu 3 czerwca 2002 r. i 2 marca 2003 r., oraz uwzględnił cyfrę "2" (z zapisu na kartce sporządzonej przez pracownika podatnika dla wewnętrznych rozliczeń). Za ten okres ustalił ogólną ilość sprzedanego gazu na 565 073 litrów i zastosował inną metodę - z art. 23 § 4 Ordynacji (kierował się m.in. porównaniem ilości deklarowanej ilości gazu sprzed rozpoczęcia kontroli, i po jej rozpoczęciu - po rozpoczęciu ilość sprzedawanego gazu ujmowana w deklaracjach wzrosła prawie trzykrotnie). Natomiast za kwiecień i maj 2002 r. oraz marzec 2003 r. przyjął obrót zadeklarowany przez podatnika w załącznikach do pisma z 16 czerwca 2003 r.