Postanowienie WSA w Warszawie z dnia 7 maja 2010 r., sygn. III SA/Wa 2240/09

Referendarz Sądowy Marcin Piłaszewicz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie Na posiedzeniu niejawnym w dniu 7 maja 2010 r po rozpoznaniu wniosku R. M. o przyznanie prawa pomocy w postaci zwolnienia od kosztów sądowych i ustanowienie doradcy podatkowego w sprawie ze skargi R. M. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] października 2009 [...] w przedmiocie odmowy umorzenia zaległości z tytułu podatku dochodowego od osób fizycznych za 2008 r. p o s t a n a w i a przyznać skarżącej prawo pomocy we wnioskowanym zakresie, tj. w zakresie zwolnienia od kosztów sądowych oraz ustanowienia doradcy podatkowego

Uzasadnienie

1) Zgodnie z art. 245 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( Dz.U. Nr 153 poz. 1270 ze zm.) - zwanej dalej u.p.p.s.a, stronie może być przyznane prawo pomocy w zakresie całkowitym lub częściowym. Przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym obejmuje wnioskowane przez stronę zwolnienie od kosztów sądowych albo ustanowienie pełnomocnika (art. 245 § 3 u.p.p.s.a.) i następuje wtedy, kiedy osoba fizyczna wykaże, że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów utrzymania bez uszczerbku utrzymania dla siebie i rodziny (art. 246 § 1 pkt 2 u.p.p.s.a.). Prawo pomocy w zakresie całkowitym, obejmuje zwolnienie od kosztów sądowych oraz ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego i następuje wtedy, kiedy osoba fizyczna wykaże, że nie jest w stanie ponieść jakichkolwiek kosztów postępowania (art. 245 § 2 u.p.p.s.a.). Zasadą przyjętą przez ustawodawcę w postępowaniu przed sądami administracyjnymi jest odpłatność za wnoszone do sądów środki prawne. Wyjątki od tej zasady mogą mieć charakter ustawowy albo znajdować zastosowanie w instytucji przyznania prawa pomocy, która jest uregulowana w art. 243 i n. u.p.p.s.a. (por. postanowienie z 1 kwietnia 2005 r sygn. II OZ 209/05), jak też samodzielne układanie stosunków z pełnomocnikiem. Jeżeli skarżący zamierza skorzystać z instytucji prawa pomocy, powinien wykazać okoliczności, od zaistnienia których zależy możliwość skorzystania przez Sąd z tej instytucji, natomiast Sąd jest zobowiązany do analizy przedstawionych materiałów, także z uwzględnieniem zasad logicznego myślenia i doświadczenia życiowego.