Wyrok WSA w Opolu z dnia 6 maja 2010 r., sygn. II SA/Op 216/10

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krzysztof Bogusz Sędziowie Sędzia WSA Elżbieta Naumowicz (spr.) Sędzia WSA Daria Sachanbińska Protokolant St. sekretarz sądowy Joanna Szyndrowska po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 6 maja 2010 r. sprawy ze skargi A. S. na decyzję Opolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Opolu z dnia [...] nr [...] w przedmiocie rozbiórki obiektu budowlanego 1) uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w powiecie nyskim z dnia [...], nr [...], 2) określa, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu w całości, 3) zasądza od Opolskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Opolu na rzecz skarżącego A. S. kwotę 500 (pięćset) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w powiecie nyskim, po zawiadomieniu dokonanym przez A. S., wszczął z urzędu i przeprowadził postępowanie w sprawie legalności wybudowania budynku gospodarczego położonego w G. przy ul. [...], które zakończył decyzją z dnia 26 listopada 2007 r., nr [...], opartą o przepis art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. Prawo budowlane w zw. z art. 103 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, nakazał A. S. jako właścicielowi tego obiektu, dokonanie jego rozbiórki. W uzasadnieniu organ wskazał, że powyższy obiekt jednokondygnacyjny, o wymiarach 660×450×270cm, zlokalizowany na narożniku działki nr A, wykorzystywany do przechowywania materiałów i narzędzi, jest budynkiem w rozumieniu przepisów Prawa budowlanego, natomiast obecny właściciel ani jego poprzednicy, tj. M. B. i Gmina [...], nie posiadają żadnej dokumentacji formalno-prawnej dotyczącej jego legalności. Wskazując na zeznania świadka - M. B., z których wynika, że obiekt ten od roku 1992 pełnił funkcję wiaty garażowej (dwuboksowej) powstałej na bazie istniejącego śmietnika, co potwierdza również zapis w protokole oględzin sporządzonym w latach 1992-1996 (data nieczytelna), wedle którego budynek ten w dolnej części od strony ul. [...] posiada cokół z cegły pełnej do wysokości 0,90m, konstrukcja wiaty stalowa, pokryta blachą trapezową, organ przyjął rok 1992 za datę budowy (przebudowy śmietnika, w wyniku czego powstał nowy obiekt - wiata garażowa) i uznał, że następnie miały miejsce dalsze roboty budowlane polegające na przebudowie ścian i dachu oraz dokończenia elewacji. W oparciu o te ustalenia, na podstawie art. 40 ustawy Prawo budowlane z 1974 r., organ wyjaśnił, że zarządca drogi - Burmistrz Głuchołaz w piśmie z dnia 6 listopada 2007 r. nie przedstawił zastrzeżeń odnośnie wpływu usytuowania obiektu na bezpieczeństwo i zagrożenie życia zdrowia i mienia użytkowników drogi, natomiast z zapisów obowiązującego w roku 1992 planu zagospodarowania przestrzennego miasta Głuchołaz zatwierdzonego uchwałą Rady Miejskiej w Głuchołazach Nr XI/72/90 z dnia 18 grudnia 1990 r. (Dz. Urz. Woj. Opolskiego Nr 21 z 1990 r.) obiekt stanowi część składową kompleksu oznaczonego symbolem "A16MN" przeznaczonego pod zabudowę mieszkaniową jednorodzinną i wielorodzinną o niskiej intensywności, stąd charakter obiektu jest zgodny z przeznaczeniem terenu. Poza tym, w czasie kontroli nie stwierdzono niezgodności obiektu z warunkami technicznymi określonymi w rozporządzeniu Ministra Administracji i Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 3 lipca 1980 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki (Dz. U. Nr 17, poz. 62 ze zm.). Analizując z kolei usytuowanie obiektu w świetle zapisów ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. Nr 14, poz. 60) organ stwierdził, że minimalna dopuszczalna odległość sytuowania obiektów budowlanych przy drogach gminnych winna wynosić 6m od zewnętrznej krawędzi jezdni (art. 43 ust. 1 tej ustawy), podczas gdy w przedmiotowej sprawie odległość ta wynosi ok. 3m). Organ wskazał, że ustawa o drogach publicznych dopuszczała możliwość zmniejszenia tej odległości ale tylko w odniesieniu do legalnej inwestycji, a nie samowoli budowlanej i wywiódł, że w tych warunkach ewentualna próba doprowadzenia przedmiotowego budynku do stanu zgodnego z prawem, wiązałaby się z koniecznością wydania nakazu w trybie art. 40 ustawy Prawo budowlane z 1974 r. doprowadzenia do zachowania wymaganych odległości 6m od krawędzi jezdni, który wiązałby się z praktyczną likwidacją obiektu. Organ wywiódł, że niezachowanie odległości granicy zabudowy od krawędzi jezdni stanowi realne zagrożenie (pomimo dotychczasowej bezkolizyjnej historii skrzyżowania) dla uczestników ruchu drogowego, wobec czego spełniona zostaje hipoteza z art. 37 ust. 1 pkt 2 ustawy Prawo budowlane z 1974 r. uzasadniającego nakazanie rozbiórki.