Wyrok WSA w Warszawie z dnia 18 marca 2010 r., sygn. I SA/Wa 1744/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Iwona Kosińska (spr.) Sędziowie: WSA Emilia Lewandowska WSA Monika Nowicka Protokolant Anna Traczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 marca 2009 r. sprawy ze skargi [...] Sp. z o.o. na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] lipca 2009 r. nr [...] w przedmiocie pozwolenia na umieszczenie [...] 1. uchyla zaskarżoną decyzję; 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu; 3. zasądza od Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego na rzecz skarżącego kwotę [...] ([...]) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego decyzją z dnia [...] lipca 2009 r. nr [...], po rozpatrzeniu odwołania firmy [...] Sp. z o.o. utrzymał w mocy decyzję [...] Konserwatora Zabytków z dnia [...] listopada 2007 r. nr [...] odmawiającą pozwolenia na umieszczenie [...] na terenie działki nr [...] przy ulicy [...] w W.

Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że [...] Konserwator Zabytków decyzją z dnia [...] listopada 2007 r. odmówił udzielenia zezwolenia na umieszczenie [...], na terenie działki nr [...] przy ulicy [...] w W., według [...] autorstwa inż. K. K. oraz mgr inż. R. G.

Nie zgadzając się z tym rozstrzygnięciem spółka [...] złożyła odwołanie wnosząc o jej uchylenie. Po jego rozpatrzeniu organ II instancji stanął na stanowisku, że nie może ono zostać uwzględnione. W uzasadnieniu zajętego stanowiska Minister przywołując treść art. 36 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami wyjaśnił, że wprawdzie [...] Konserwator Zabytków przywołał w postawie prawnej jako przepis prawa materialnego art. 36 ust. 1 pkt 1 zamiast art. 36 ust. 1 pkt 11 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, niemniej uchybienie to nie ma wpływu na rozstrzygnięcie sprawy. Organ I instancji, wbrew zarzutowi odwołującej się spółki, posiadał podstawę prawną do orzekania w niniejszej sprawie, a jedynie błędnie przywołał podstawę prawną. Równocześnie organ II instancji wyjaśnił, że właściwość organu konserwatorskiego w rozpatrywanej sprawie wynika z faktu, iż przedmiotowa nieruchomość nr [...], zlokalizowana przy ulicy [...] w W. jest elementem układu przestrzennego wpisanego do rejestru zabytków decyzją z [...] lipca 1965 r. pod nr [...]. Nadto planowana inwestycja zlokalizowana jest w bezpośrednim sąsiedztwie [...] przy ul. [...], wpisanych do rejestru zabytków. Minister wskazał, że wpisanie do rejestru zabytków założenia urbanistycznego powoduje w konsekwencji objęcie ochroną elementów tworzących to założenie, bez względu na to, czy elementy te są wpisane do tego rejestru indywidualnie. Ochronie konserwatorskiej podlegają relacje przestrzenne pomiędzy obiektami zabudowy, układ ulic i działek, współzależność między zabudową, zielenią, a otwartą przestrzenią oraz wygląd zewnętrzny poszczególnych budowli. Planowana inwestycja ma polegać na [...]. Organ II instancji podzielił stanowisko [...] Konserwatora Zabytków, że planowana inwestycja wprowadzi dysharmonię w historycznym wnętrzu urbanistycznym i naruszy jego zabytkowe walory. Dlatego też, zgodnie z art. 36 ust. 1 pkt 11 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, organ konserwatorski odmówił pozwolenia na działania, które mogłyby doprowadzić do naruszenia substancji lub zmiany wyglądu zabytku. W ocenie organu odwoławczego współczesna, wolnostojąca reklama na słupie, w formie zaproponowanej w projekcie zagospodarowania terenu negatywnie wpłynie na walory zabytkowe układu przestrzennego w ramach [...], ponieważ ingeruje w przestrzeń osi widokowej ulicy [...], stanowiącej element tego układu. Wskazał, że ta część wnętrza ulicy [...] ma szczególne znaczenie dla zakładanej inwestycji ze względu na sąsiedztwo historycznych budynków przy ulicy [...]. Szczególnie istotna w ocenie rozwiązań projektowych planowanej do realizacji [...] jest zatem jej ekspozycja w widoku na [...] przy ulicy [...] oraz w osi widokowej ulicy [...]. Zdaniem organu lokalizacja współczesnych elementów [...] winna uwzględniać historyczne otoczenie omawianego mikrownętrza urbanistycznego.