Wyrok WSA w Olsztynie z dnia 24 marca 2010 r., sygn. I SA/Ol 122/09

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Renata Kantecka, Sędziowie Sędzia WSA Wiesława Pierechod (spr.), Sędzia WSA Zofia Skrzynecka, Protokolant Krzysztof Dzieliński, po rozpoznaniu w Olsztynie na rozprawie w dniu 24 marca 2010r. sprawy ze skargi S.K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia "[...]" nr "[...]" w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2003r. I. uchyla zaskarżoną decyzję, II. określa, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu, III. zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej na rzecz ustanowionego w ramach prawa pomocy doradcy podatkowego K. D. kwotę 7.200 zł (siedem tysięcy dwieście zł) tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu

Uzasadnienie

Decyzją z dnia "[...]" Dyrektor Izby Skarbowej, działając na podstawie art. 233 §1 pkt 1 Ordynacji podatkowej utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia "[...]" nr "[...]", określającą S. K. zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2003r. w kwocie 340.998 zł oraz odsetki za zwłokę od zaniżonych zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych za ten rok w kwocie 39.982 zł.

Z akt podatkowych i motywów decyzji organów obu instancji wynika następujący stan sprawy:

W 2003r. skarżący prowadził działalność gospodarczą w ramach firmy "A ", w zakresie sprzedaży kosmetyków, a także uzyskiwał dochody z tytułu umów zlecenia i o dzieło oraz dochody z renty krajowej. Był zarejestrowanym podatnikiem podatku od towarów i usług, jednakże nie składał do Urzędu Skarbowego deklaracji podatkowych VAT - 7 oraz deklaracji na zaliczkę miesięczną na podatek dochodowy PIT-5. Nie złożył również zeznania rocznego PIT-36 za 2003r.

Podatnik na wezwania organu I instancji nie przedstawił żadnych akt, rejestrów, ksiąg ani innych dokumentów związanych z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą w 2003r. W piśmie z dnia 04.02.2008r. poinformował organ, iż część dokumentacji firmy została mu skradziona wraz z samochodem, a część nieumyślnie wyrzucona przez brata i bratową. Okoliczności te nie zostały w żaden sposób uprawdopodobnione przez skarżącego.