Wyrok WSA w Gliwicach z dnia 17 grudnia 2009 r., sygn. I SA/Gl 143/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Wiciak (spr.), Sędzia WSA Marzanna Sałuda, Sędzia NSA Małgorzata Wolf- Mendecka, Protokolant Izabela Maj, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 grudnia 2009 r. sprawy ze skargi A S.A. w K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta G. z dnia [...] nr [...], 2) zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. na rzecz strony skarżącej kwotę [...] ([...]) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] roku, nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K.- w dalszej części uzasadnienia określane jako "Kolegium" - utrzymało w mocy na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku - Ordynacja podatkowa (tj. Dz.U. Nr 8, poz. 60 z 2005 roku z późn. zm.) decyzję Prezydenta Miasta G. odmawiającą Kopalni [...] "A" S.A.) z siedzibą w K. stwierdzenia nadpłaty w podatku od nieruchomości za rok podatkowy 2001.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia stwierdzono, że na decyzję organu pierwszej instancji odmawiającą stwierdzenia nadpłaty Spółka, działając przez pełnomocnika będącego radcą prawnym, złożyła odwołanie zarzucając brak ustaleń faktycznych a także naruszenie:

1) art. 7 ust 1 pkt 4 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych w brzmieniu obowiązującym w 2001 roku poprzez nieustalenie zakresu tego przepisu, a więc błędną jego wykładnię i niewłaściwe zastosowanie przepisu,

2) art. 180 i 188 Ordynacji podatkowej poprzez nieprzeprowadzenie wnioskowanego dowodu,

3) art. 210 § 4 Ordynacji podatkowej poprzez jego niezastosowanie

4) naruszenie art. 21 § 3 Ordynacji podatkowej poprzez nieumorzenie postępowania w części dotyczącej określenia zobowiązania podatkowego.

Odnosząc się do argumentów odwołania, Kolegium w pierwszej kolejności podniosło, iż podstawą odmowy stwierdzenia nadpłaty była przede wszystkim okoliczność, iż budowle stanowiące przedmiot wniosku, były wykorzystywane również do innych celów, niż "publiczny transport kolejowy". Za zasadne uznało Kolegium stanowisko organu pierwszej instancji, iż nie każdy transport osób bądź rzeczy, dokonywany na jakiejkolwiek linii kolejowej - w świetle brzmienia art. 7 ust 1 pkt 4 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych - jest transportem wyłącznie na potrzeby publicznego transportu kolejowego. Podzielając pogląd zawarty w uzasadnieniu decyzji organu pierwszej instancji Kolegium wskazało, iż art. 7 ust 1pkt 4 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 roku o podatkach i opłatach lokalnych - w brzmieniu obowiązującym w 2001 roku - zwalniał od podatku od nieruchomości budowle i zajęte pod nie grunty wykorzystywane wyłącznie na potrzeby publicznego transportu kolejowego. W stanie prawnym obowiązującym do końca 2001 roku ustawa warunkowała prawo do zwolnienia spełnieniem łącznie dwóch przesłanek tj. sposobu wykorzystania nieruchomości oraz charakteru tego wykorzystania. Zwolnienie wymienionych w art. 7 ust 1 pkt 4 ustawy budowli i gruntów przysługiwało w sytuacji, gdy były one wykorzystywane na potrzeby publicznego transportu kolejowego, a wykorzystanie to miało charakter wyłączny. Kluczowym zatem dla rozstrzygnięcia sprawy jest nie tylko dokonanie wykładni publicznego transportu kolejowego, ale także ustalenie, czy wykorzystywanie budowli kolejowych na potrzeby publicznego transportu miało charakter "wyłączny". W ocenie Kolegium, przeprowadzone w tym zakresie postępowanie wyjaśniające dało podstawę do uznania, że budowle i znajdujące się pod nimi grunty nie spełniły warunków określonych w art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. W dalszej części uzasadnienia decyzji, organ odwoławczy wskazał, iż ustawa o podatkach i opłatach lokalnych nie zawierała definicji pojęcia "publicznego transportu kolejowego". Nie zawierała także tej definicji obowiązująca w latach 2000 - 2002 ustawa z dnia 27 czerwca 1997 roku o transporcie kolejowym. Za zasadne uznał zatem organ odwołanie się do wykładni językowej tego pojęcia, gdyż jak podniósł, utrwalona linia orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego przesądziła o tym, iż w przypadku gdy chodzi o interpretację norm o charakterze "ulgowym", a więc stanowiących istotne odstępstwo od zasady powszechności i sprawiedliwości podatkowej ta właśnie wykładnia ma pierwszeństwo w zastosowaniu.