Wyrok WSA w Opolu z dnia 26 listopada 2009 r., sygn. II SA/Op 330/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Krzysztof Bogusz Sędziowie: sędzia WSA Teresa Cisyk sędzia WSA Ewa Janowska - spr. Protokolant : st. sekretarz sądowy Katarzyna Johan po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 26 listopada 2009r. sprawy ze skargi A. K. na decyzję Wojewody Opolskiego z dnia [...], nr [...] w przedmiocie odmowy wymeldowania oddala skargę.

Uzasadnienie

Prezydent Miasta Opola, decyzją z dnia [...], nr [...], orzekł o odmowie wymeldowania L. K. z pobytu stałego w O. przy ul. [...]. Decyzja została wydana na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji i dowodach osobistych (Dz. z 2006 r., nr 139, poz. 993 ze zm.).

Za podstawę wydanego rozstrzygnięcia organ I instancji przyjął następujący stan faktyczny:

Wnioskiem z dnia 18 marca 2009 r. A. K. zwrócił się do Urzędu Miasta Opola o wymeldowanie syna L. K. z pobytu stałego przy ulicy [...] nr [...]. W uzasadnieniu wniosku podał, że syn utrudnia jemu życie i korzystanie z mieszkania, o czym dwukrotnie powiadamiał Prokuraturę.

Prezydent Miasta Opola wyjaśnił, że zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy o ewidencji ludności i dowodach osobistych obowiązek wymeldowania z pobytu stałego lub czasowego ponad trzy miesiące osoba wykonuje w sytuacji, gdy opuszcza miejsce pobytu. Obowiązek wykonuje się osobiście w organie gminy, najpóźniej w dniu opuszczeniu tego miejsca. Niewykonywanie przez osobę obowiązku wymeldowania uprawnia organ gminy do administracyjnej ingerencji w jego wykonanie. Bowiem, z treści art. 15 ust. 2 przywołanej ustawy wynika, że organ gminy wydaje na wniosek strony lub z urzędu decyzję w sprawie wymeldowania osoby, która opuściła miejsce pobytu stałego lub czasowego trwającego ponad trzy miesiące i nie dopełniła obowiązku wymeldowania się. Organ podkreślił, że przesłanką wydania decyzji o wymeldowaniu z pobytu stałego jest opuszczenie przez osobę miejsca stałego zameldowania, dodając, że jest to jedyna przesłanka ustawowa, gdyż przepis art. 15 ust. 2 ustawy nie określa dodatkowych uwarunkowań dotyczących sposobu opuszczenia lokalu, a w szczególności przyczyn jego opuszczenia. Organ I instancji wskazał, że w orzecznictwie sądowoadministracyjnym wypracowany został pogląd, iż przesłanka opuszczenia dotychczasowego miejsca pobytu stałego w rozumieniu art. 15 ust. 2 cytowanej ustawy jest spełniona wówczas, gdy opuszczenie to ma charakter trwały i jest dobrowolne. Przejawem dobrowolności jest niewymuszona wola opuszczenia dotychczasowego miejsca pobytu oraz zamiar stałego związania się z innym miejscem poprzez urządzenie w nim swego trwałego centrum życiowego. Dla oceny zamiaru istotne znaczenie ma natomiast to, czy okoliczności faktyczne istniejące w dacie opuszczenia lokalu potwierdzają wolę osoby, czy też pozostają z nią w sprzeczności.