Wyrok WSA w Warszawie z dnia 29 października 2009 r., sygn. I SA/Wa 681/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Daniela Kozłowska Sędziowie: WSA Iwona Kosińska (spr.) WSA Agnieszka Miernik Protokolant Anna Traczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 października 2009 r. sprawy ze skargi B. S. na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] marca 2009 r. nr [...] w przedmiocie odmowy uwzględnienia wniosku o odszkodowanie za nieruchomość 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz decyzję Prezydenta Miasta W. z dnia [...] października 2008 r. nr [...]; 2. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu; 3. zasądza od Wojewody [...] na rzecz skarżącego B. S. kwotę 56 (pięćdziesiąt sześć) złotych tytułem zwrotu kosztów przejazdu.

Uzasadnienie

Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] marca 2009 r. nr [...], po rozpatrzeniu odwołania B. S., utrzymał w mocy decyzję Prezydenta Miasta W. z dnia [...] października 2008 r. nr [...] orzekającą o odmowie uwzględnienia wniosku o przyznanie odszkodowania za nieruchomość o powierzchni [...] m2 położoną przy ulicy [...] w W. w [...], zajętą pod [...].

Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że Prezydent Miasta W. decyzją z dnia [...] października 2008 r. odmówił uwzględnienia wniosku B. S. o przyznanie odszkodowania za przedmiotową nieruchomość z uwagi na fakt, iż wniosek w tej sprawie złożony został z uchybieniem terminu wskazanego w art. 37a pkt 7 ustawy z dnia 8 września 2000 r. o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego Polskie Koleje Państwowe (Dz. U. Nr 84, poz. 948, ze zm.).

Nie zgadzając się z tym rozstrzygnięciem B. S. złożył odwołanie kwestionując zasadność rozstrzygnięcia organu I instancji.

Po jego rozpatrzeniu organ odwoławczy stanął na stanowisku, że nie może ono zostać uwzględnione. W uzasadnieniu zajętego stanowiska organ II instancji wyjaśnił, że materiał dowodowy zebrany w sprawie nie uzasadnia uwzględnienia złożonego wniosku. Dokonana przez organ I instancji ocena stanu prawnego i faktycznego nie budzi zastrzeżeń organu odwoławczego. Wojewoda przywołał treść art. 37a ust. 1 ustawy z dnia 8 września 2000 r. o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego Polskie Koleje Państwowe oraz treść uchwały składu pięciu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 października 1996 r. (sygn. akt OPK 19/96, publ. ONSA 1997, Nr 2, poz. 56) i stanął na stanowisku, że skarżący zaniechał wystąpienia z wnioskiem o ustalenie i wypłatę odszkodowania za grunty wchodzące w skład [...] w terminie wskazanym w przywołanym art. 37a ust. 7, to jest do końca 2007 r. Termin ten jest natomiast terminem prawa materialnego i ma charakter terminu zawitego (prekluzyjnego), a więc nie może być na wniosek strony ani z urzędu przedłużany, skracany bądź przywracany. Jak słusznie zauważył organ I instancji, zgodnie z wolą ustawodawcy przekroczenie tego terminu powoduje, że roszczenie o odszkodowanie nie przysługuje, a więc traci się możliwość dochodzenia przysługujących uprawnień. W związku z tym nie mają tu znaczenia okoliczności usprawiedliwiające spóźnienie zgłoszenia wniosku zdarzeniami niezależnymi od strony. Wojewoda wyjaśnił, że z akt sprawy wynika, iż skarżący złożył w Kancelarii[...] Urzędu Wojewódzkiego wniosek o odszkodowanie w dniu [...] sierpnia 2008 r., czyli po terminie określonym w art. 37a ust. 7 cytowanej ustawy z dnia 8 września 2000 r. Oznacza to tym samym, że według stanu na dzień zgłoszenia przedmiotowego wniosku strona nie mogła swego roszczenia skutecznie dochodzić. Wprawdzie we wniosku strona nie wskazała podstawy prawnej żądania, jednakże zgromadzony materiał dowodowy wskazuje, że nieruchomość będąca przedmiotem niniejszego postępowania podlega uregulowaniu zawartemu w art. 37a ustawy z dnia 8 września 2000 r. o komercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego Polskie Koleje Państwowe. Równocześnie organ II instancji wyjaśnił, że ustawodawca nie pozbawił skarżącego prawa dochodzenia rekompensaty za nieruchomość wywłaszczoną na podstawie unormowania określonego w art. 37a ustawy, gdyż umożliwił mu uzyskanie odszkodowania za tę nieruchomość. Skarżący nie wykazał jednak należytej dbałości o swoje interesy, skoro w przepisowym terminie nie złożył wniosku o ustalenie i wypłatę odszkodowania. Mając powyższe na uwadze organ II instancji utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.