Wyrok WSA w Szczecinie z dnia 22 października 2009 r., sygn. I SA/Sz 604/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Zofia Przegalińska (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Marzena Kowalewska,, Sędzia WSA Anna Sokołowska, Protokolant Edyta Wójtowicz, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 22 października 2009 r. sprawy ze skargi Z.Z. Z. E. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2003 r. oddala skargę

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] znak [...] Prezydent S. określił "Z" w W. podatek od nieruchomości za 2003 rok na kwotę [...]. Powyższa decyzja dotyczyła nieruchomości podatnika położonej w [...] na terenie której znajduje się "E". Organ przyjął iż opodatkowane winno obejmować: grunty związane z działalnością gospodarczą 2.214,00m2 x 0,60 zł = 1.328,40 zł budynki związane z działalnością gospodarczą 3.301,24m2 x 16,13zł = 53.249,00 zł budynki zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych 545,00m2 x 3,46zł = 1.885,70 zł budowle 5.983,72zł x 2% = 119,67 zł.

Powyższe rozliczenie organ uzasadnił faktem, iż w przypadku opodatkowania budynków stanowiących "E" należy zastosować stawkę preferencyjną 3,46 zł za m2 jak od budynków zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych tylko do powierzchni budynków wykorzystywanej na działania o charakterze typowo medycznym. Natomiast do powierzchni w innych pomieszczeniach w tym w szczególności służących zakwaterowaniu oraz wyżywieniu kuracjuszy - zastosował stawkę 16,13zł za m2 jak od budynków związanych z działalnością gospodarczą

Od powyższej decyzji odwołanie złożył podatnik, żądając jej uchylenia

i skierowania zaskarżonej decyzji do ponownego rozpoznania przez organ I instancji. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie § 1 pkt 4 Uchwały Nr III/18/2002 Rady Miasta Świnoujścia z dnia 4 grudnia 2002 r. w sprawie podatku od nieruchomości w związku z art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. d ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych poprzez przyjęcie, że z preferencyjnej stawki podatku od nieruchomości korzystają tylko powierzchnie budynków wykorzystywane na działania o charakterze stricte medycznym, zaś nie korzystają z niej powierzchnie w innych pomieszczeniach niezbędnych do świadczenia usług sanatoryjnych w szczególności służących zakwaterowaniu oraz wyżywieniu kuracjuszy.