Wyrok WSA w Opolu z dnia 18 sierpnia 2009 r., sygn. II SA/Op 193/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grażyna Jeżewska - spr. Sędziowie Sędzia NSA Gerard Czech Sędzia WSA Ewa Janowska Protokolant Sekretarz sądowy Mariola Górska po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 18 sierpnia 2009 r. sprawy ze skargi Prokuratora Okręgowego w Opolu na uchwałę Rady Miasta Opola z dnia 26 czerwca 2003 r., nr XV/126/03 w przedmiocie zmiany uchwały w sprawie wprowadzenia opłat, ustalenia stawek i sposobu pobierania opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych 1) stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały, 2) określa, że zaskarżona uchwała nie podlega wykonaniu.

W dniu 25 stycznia 2001 r., Rada Miasta Opola podjęła uchwałę nr XXXVI/491/01, w sprawie wprowadzenia opłat, ustalania stawek i sposobu pobierania opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania na terenie miasta Opola. Akt podjęty został na podstawie § 3 ust. 1, § 4 ust. 1 i 3, § 5 oraz § 7 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 czerwca 2000 r. w sprawie szczegółowych zasad wprowadzania opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych (Dz. U. Nr 51, poz. 608).

Powyższa uchwała zmieniona została uchwałą Rady Miasta Opola z dnia 26 czerwca 2003 r., nr XV/126/03. Podstawę prawną podjęcia uchwały zmieniającej stanowiły przepisy § 3 ust. 1, § 4, § 5 oraz § 6 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 czerwca 2000 r. w sprawie szczegółowych zasad wprowadzania opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych (Dz. U. Nr 51, poz. 608).

Moc obowiązującą powyższa uchwała utraciła na skutek wejścia w życie uchwały Rady Miasta Opola z dnia 10 grudnia 2003 r., nr XXI/193/03, którą uchylono jej postanowienia.

Pismem z dnia 15 maja 2009 r., Prokurator Okręgowy w Opolu wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu skargę na uchwałę z dnia 26 czerwca 2003 r., nr XV/126/03. W skardze tej, wnosząc o stwierdzenie nieważności uchwały zmieniającej, skarżący podniósł zarzut rażącego naruszenia prawa tj. art. 94 Konstytucji RP, poprzez naruszenie zasady, że organy samorządu terytorialnego na podstawie i w granicach upoważnień zawartych w ustawie, ustanawiają akty prawa miejscowego obowiązujące na obszarze działania tych organów, oraz zasady i trybu wydawania aktów prawa miejscowego. Wskazał, że zgodnie z powołaną normą, prawa miejscowego nie mogą stanowić organy inne niż powołane w art. 94 Konstytucji. Upoważnienie będące warunkiem wydawania takich przepisów, musi być jednak zawarte w ustawie, a nie w aktach podustawowych. Winno ono być przy tym wyraźne, a akt prawa miejscowego nie może go przekroczyć. Nie może on regulować spraw unormowanych w aktach prawnych wyższego rzędu, a tym bardziej być z nimi sprzeczny. Odnosząc się do zaskarżonej uchwały prokurator stwierdził, iż bez wątpienia stanowi ona akt prawa miejscowego. Umocowana ona jednak została w wadliwej podstawie prawnej. Skarżący wskazał, iż stanowiące jej podstawę przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 czerwca 2001 r. zostały uznane za niezgodne z Konstytucją RP na mocy wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 10 grudnia 2002 r., sygn. akt P 6/2002 r. Tym samym w ocenie skarżącego, skutkowało to wadliwością zaskarżonej uchwały i koniecznością stwierdzenie jej nieważności. Skarżący wywiódł, że skutki zaskarżonej uchwały nie zamknęły się w okresie od momentu jej wejścia w życie, do daty utraty mocy i dlatego konieczne jest obalenie domniemania jej zgodności z prawem. Zapisy uchwały obligowały wszak jej adresatów do uiszczenia stosowanych opłat, a niepodporządkowanie się tym normom umożliwiało podjęcie przez właściwy organ działań zmierzających do ich wyegzekwowania w postępowaniu egzekucyjnym. Osoby zobowiązane nie mogły przy tym powołać się na niekonstytucyjność podstawy prawnej kwestionowanej uchwały. Jednocześnie z przepisu art. 190 ust. 4 Konstytucji RP wynika, że orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego o niezgodności określonego aktu prawnego z Konstytucją, nie znosi automatycznie skutków tego wadliwego aktu w postaci wydanych na jego podstawie orzeczeń sądowych, decyzji administracyjnych, czy rozstrzygnięć w innych sprawach. W tym celu musi zostać podjęte przez uprawniony podmiot działanie właściwe dla rodzaju postępowania, w którym zostało wydane kwestionowane rozstrzygnięcie, w wyniku którego zostanie ono wzruszone. Sytuacja opisana w art. 190 ust. 4 Konstytucji RP odnosi się przy tym do okresu sprzed wydania orzeczenia przez Trybunał Konstytucyjny. Stwierdzenie nieważności uchwały, jest natomiast możliwe niezależnie od tego, czy uchwała taka została uchylona i nie obowiązuje w dacie orzekania przez sąd administracyjny.