Na podstawie art. 13 ust. 4 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. Nr 14, poz. 60, z 1988 r. Nr 19, poz. 132, z 1989 r. Nr 35, poz. 192, z 1990 r. Nr 34, poz. 198, z 1991 r. Nr 75, poz. 332, z 1993 r. Nr 47, poz. 212, z 1994 r. Nr 127, poz. 627, z 1997 r. Nr 6, poz. 31, Nr 80, poz. 497, Nr 106, poz. 677 i Nr 123, poz. 780, z 1998 r. Nr 106, poz. 668 i Nr 162, poz. 1126 oraz z 2000 r. Nr 12, poz. 136) zarządza się, co następuje:

§ 1.Rozporządzenie określa szczegółowe zasady wprowadzania opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych, zwanych dalej „opłatami", oraz organ właściwy do ustalania stawek opłat i organ właściwy do ich pobierania.

§ 2.1. Opłaty mogą być wprowadzane na obszarach charakteryzujących się znacznym deficytem miejsc postojowych, jeżeli uzasadniają to potrzeby organizacji ruchu, w celu zwiększenia rotacji parkujących pojazdów samochodowych bądź realizacji lokalnej polityki transportowej, w szczególności w celu ograniczenia dostępności obszaru dla tych pojazdów lub wprowadzenia preferencji dla komunikacji zbiorowej.

2. Obszary, o których mowa w ust. 1, określa organ właściwy do zarządzania ruchem na drogach, w uzgodnieniu z zarządcą drogi.

3. Określając obszary, o których mowa w ust. 1, wyznacza się miejsca przeznaczone na parkowanie pojazdów przewożących lub kierowanych przez osoby niepełnosprawne mające trudności w poruszaniu się, stosownie do przepisów o znakach i sygnałach drogowych.

§ 5.Rada miasta (gminy), a w mieście stołecznym Warszawie – właściwe rady gmin mogą, oprócz opłat jednorazowych, wprowadzić opłaty abonamentowe z możliwością zastosowania bonifikaty w stosunku do opłat jednorazowych.

§ 6.Opłaty mogą być pobierane za:

1) parkowanie pojazdów samochodowych w wyznaczonym miejscu w określone dni, w określonych godzinach lub całodobowo,

2) zastrzeżenie wydzielonego stanowiska postojowego (koperty) na prawach wyłączności w określonych godzinach lub całodobowo.

§ 7.1. Zarząd drogi jest upoważniony do kontroli uiszczania opłat.

2. W razie stwierdzenia niewniesienia opłaty, o której mowa w § 6 pkt 1, pobiera się opłatę podwyższoną, nie wyższą niż dziesięciokrotność stawki podstawowej.

3. Opłaty podwyższone ustalają organy, o których mowa w § 3 ust. 1.

§ 8.1. Opłaty są pobierane przez właściwe zarządy dróg.

2. [3] Zarząd drogi może upoważnić do kontroli uiszczania opłat oraz do ich pobierania inne jednostki organizacyjne.

3. Do dochodzenia opłat mają zastosowanie przepisy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji.

§ 9.Do spraw wszczętych przed dniem wejścia w życie niniejszego rozporządzenia stosuje się przepisy dotychczasowe.

§ 10.Do czasu wprowadzenia opłat na zasadach wynikających z niniejszego rozporządzenia mają zastosowanie dotychczasowe zasady.

§ 11.Rozporządzenie wchodzi w życie z dniem 1 lipca 2000 r.