Wyrok WSA w Białymstoku z dnia 24 czerwca 2009 r., sygn. I SA/Bk 148/09

 

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia NSA Mieczysław Markowski, Sędziowie sędzia WSA Urszula Barbara Rymarska (spr.), sędzia WSA Wojciech Stachurski, Protokolant Beata Rusiecka, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 24 czerwca 2009 r. sprawy ze skargi K. W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia [...] stycznia 2009 r., nr [...] w przedmiocie zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych z tytułu przychodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów za 2002 rok oddala skargę.

Uzasadnienie

Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w B. uznał, iż poniesione w 2002 r. przez Panią K. W. (dalej także jako: "Skarżąca"), wydatki i zgromadzone mienie nie znajdują pokrycia w mieniu zgromadzonym w tym roku i w latach poprzednich, pochodzących ze źródeł opodatkowanych lub wolnych od opodatkowania i decyzją z [...] października 2008 r. Nr [...], na podstawie art. 20 ust. 3 i art. 30 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tekst jednolity: Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm., dalej w skrócie jako: "u.p.d.o.f."), ustalił Skarżącej zryczałtowany podatek dochodowy od osób fizycznych za 2002 r. w kwocie [...] zł od przychodów nie znajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów.

Dyrektor Izby Skarbowej w B. decyzją z [...] stycznia 2009 r. Nr [...] utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji ustalającą wysokość zobowiązania podatkowego w zryczałtowanym podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu przychodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów za 2002 r. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ odwoławczy wskazał, że w postępowaniu z tytułu przychodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów, ciężar udowodnienia określonego faktu spoczywa na osobie, która z tego faktu wywodzi korzystne dla siebie skutki podatkowe, czyli na stronie postępowania (w jej dyspozycji znajdują się środki dowodowe). Organ drugiej instancji uznał, że Skarżąca nie uprawdopodobniła, że na początku badanego roku dysponowała oszczędnościami przechowywanymi w domu w kwocie 7.000 zł, a na jego koniec kwotą 24.000 zł. Dyrektor Izby Skarbowej podniósł, że organ pierwszej instancji wykazał, że wysokość wydatków Skarżącej poniesionych w latach 1998-2001 nawet bez uwzględnienia kosztów utrzymania przewyższała o ponad 95.000 zł przychody uzyskane w tym okresie. Powyższe, zdaniem organu oznacz, że Skarżąca na dzień 31 grudnia 2001 r. nie mogła zgromadzić oszczędności w kwocie 7.000 zł. Ponadto analiza operacji na rachunku bankowych w zestawieniu z ustaleniami organu pierwszej instancji, że od [...] maja 2002 r. Skarżąca ponosiła jedynie drobne wydatki na swoje utrzymanie wskazują, że na koniec 2002 r. Skarżąca dysponowała kwotą 30.500 zł, a nie kwotą 24.000 zł. Dyrektor IS podniósł, że Skarżąca nie wyjaśniła, co stało się z kwotą 6.500 zł (różnica między kwotami: 30.500 i 24.000), jednakże nawet, gdyby wykazano, że powyższa kwota została wydatkowana w 2002 r. nie wpłynęłoby to na wysokość podatku ustalonego w decyzji Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w B., ponieważ w takim przypadku kwota ta zostałaby uwzględniona po stronie wydatków.