Wyrok WSA w Warszawie z dnia 21 maja 2009 r., sygn. IV SA/Wa 335/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Łukasz Krzycki, Sędziowie Sędzia WSA Grzegorz Czerwiński (spr.), Sędzia WSA Marian Wolanin, Protokolant Marcin Lesner, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 maja 2009 r. sprawy ze skargi A. K. na decyzję Ministra Budownictwa z dnia [...] sierpnia 2007 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji - oddala skargę -

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] marca 2007 r. nr [...] Minister Budownictwa, po rozpatrzeniu wniosku A. K. odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Wojewody [...] z dnia [...] listopada 2005 r. nr [...] ustalającej lokalizację drogi krajowej dla inwestycji pn.: rozbudowa drogi krajowej Nr [...] J. - K., odcinek L. - G. utrzymanej w mocy decyzją Ministra Transportu i Budownictwa z dnia [...] maja 2006 r. znak: [...].

Od powyższej decyzji wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy do Ministra Budownictwa złożył A. K.

Minister Budownictwa po ponownym rozpatrzeniu sprawy decyzją z dnia [...] sierpnia 2007 r. nr [...] utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] marca 2007 r.

W uzasadnieniu decyzji Minister wskazał, iż zarzut skarżącego zawarty we wniosku o stwierdzenie nieważności decyzji, iż wniosek o stwierdzenie nieważności może dotyczyć decyzji Wojewody [...], z uwagi na to, że decyzją tą zakończone zostało postępowanie administracyjne dotyczące skarżącego nie zasługuje na uwzględnienie. Fakt, że A. K., nie złożył odwołania od decyzji pierwszoinstancyjnej nie oznacza, że decyzja organu odwoławczego nie dotyczy również jego. Decyzja drugiej instancji utrzymała w mocy decyzję pierwszej instancji i pozostawienie jej w obrocie prawnym, w warunkach stwierdzenia nieważności tylko decyzji pierwszoinstancyjnej prowadziłoby do niewykonalności orzeczenia nadzorczego. Jednocześnie Minister podkreślił, iż nie zasługuje na uwzględnienie zarzut skarżącego naruszenia art. 43 ust. 1 ustawy o drogach publicznych. W ocenie organu z art. 43 ust. 2 ustawy o drogach publicznych wynika, iż usytuowanie obiektu budowlanego przy drodze, w odległości mniejszej niż określona w ust. 1 (6m), może nastąpić w szczególnie uzasadnionych przypadkach, wyłącznie za zgodą właściwego zarządcy drogi, wydaną przed uzyskaniem przez inwestora obiektu pozwolenia na budowę lub zgłoszenie budowy albo wykonywania robót budowlanych. Z treści tego przepisu nie wynika, że daje on wyłączne uprawnienie inwestorowi, a nie zarządcy, tylko wynika z niego, między innymi, że art. 43 w/w ustawy określa minimalną odległość od krawędzi jezdni w jakiej powinny być sytuowane obiekty budowlane przy drogach.