Wyrok WSA w Warszawie z dnia 8 kwietnia 2009 r., sygn. IV SA/Wa 150/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Tomasz Wykowski (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Aneta Dąbrowska, Sędzia WSA Marek Wroczyński, Protokolant Joanna Kurek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 8 kwietnia 2009 r. sprawy ze skargi M. K. na decyzję Głównego Geodety Kraju z dnia [...] grudnia 2006 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji I. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Głównego Geodety Kraju z dnia [...] września 2006 r. nr [...]; II. przyznaje ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na rzecz adwokata K. B. z Kancelarii Adwokackiej przy ul. [...] w W. kwotę 360 (trzysta sześćdziesiąt) złotych oraz kwotę 79,20 (siedemdziesiąt dziewięć 20/100) złotych stanowiącą 22 % podatku od towarów i usług, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie wyrokiem z dnia 6 lipca 2004 r. sygn. akt II SA/Kr 223/01 uchylił decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego z dnia [...] grudnia 2000 r., którą utrzymano w mocy decyzję Starosty [...] z dnia [...] listopada

2000 r., orzekającą o wprowadzeniu z urzędu zmian w ewidencji gruntów wsi S. w gminie B. odnośnie działek nr ew. [...]. Uzasadniając swoje orzeczenie Sąd podkreślił zróżnicowanie, prowadzonej na podstawie przepisów ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2000 r. Nr 100, poz. 1086 z późn. zm.), instytucji ewidencji gruntów, jako zbioru danych mających charakter informacyjny oraz regulowanej tą samą ustawą procedury rozgraniczania nieruchomości w przypadkach spornych. Sąd wskazał, iż zasady prowadzenia ewidencji gruntów i budynków normowały wcześniej akty wykonawcze do ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne. Stanowiły one podstawę do podejmowania działań m.in. w zakresie prostowania błędów i omyłek w ewidencji gruntów. Akty regulujące tą procedurę utraciły moc z dniem 1 lipca 2000 r., nie obowiązywały więc w okresie wydawania kwestionowanych orzeczeń. Brak stosownych regulacji w przedmiocie prostowania błędów i pomyłek w związku z brakiem aktu wykonawczego do ustawy, nie wykluczał podejmowania działań w tym zakresie, jednak z zachowaniem wymagania wnikliwego wyjaśnienia stanu faktycznego (art. 7 i 77 kpa). Tymczasem przy wydawaniu kontrolowanej decyzji organ drugiej instancji nie dochował tym zasadom na gruncie obowiązującej wówczas regulacji.