Wyrok WSA w Warszawie z dnia 2 marca 2009 r., sygn. III SA/Wa 141/09

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Długosz-Szyjko, Sędziowie Sędzia WSA Andrzej Góraj (sprawozdawca), Sędzia WSA Ewa Radziszewska-Krupa, Protokolant Robert Powojski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 marca 2009 r. sprawy ze skargi T. T. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] sierpnia 2007 r. nr [...] w przedmiocie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego oddala skargę

Uzasadnienie

T. T. wystąpił do Naczelnika Urzędu Skarbowego W. o udzielenie pisemnej interpretacji o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego w trybie art. 14a § 1 Ordynacji podatkowej.

Przedstawił następujący stan faktyczny: Skarżący jest pracownikiem naukowym, profesorem [...] na Uniwersytecie W., a w ramach działalności naukowej od kilku lat jako biegły sądowy wpisany na listę biegłych Sądu Okręgowego w W., wykonuje na podstawie formalnych powołań organów procesowych (sądy, prokuratura, policja) ekspertyzy [...], które stanowią dowód w sprawach karnych lub cywilnych.

W związku z powyższym zadał następujące pytanie: czy czynności wykonywane przez biegłego na polecenie organów procesowych są opodatkowaną podatkiem od towarów i usług działalnością gospodarczą?

W ocenie Skarżącego nie jest on podatnikiem podatku od towarów i usług.

Publicznoprawny status biegłego umocowanego w toku procedury karnej i cywilnej powoduje, iż nie można czynności biegłych uznać za opodatkowaną podatkiem od towarów i usług działalność gospodarczą. Zdaniem Skarżącego zamiarem polskiego ustawodawcy było objęcie podatkiem od towarów i usług profesjonalnej działalności o charakterze komercyjnym, której cechą jest swobodny dobór kontrahentów oraz kształtowanie cen na zasadzie rynkowej.

Skarżący nadmienił że, biegły posiadając specjalistyczną wiedzę, sporządza opinię, której przedmiotem jest zagadnienie budzące w toku postępowania wątpliwości, zatem nie można uznać, że zaspokaja on bezpośrednie potrzeby ludności, co oznacza, że nie świadczy on usług uznawanych za opodatkowaną działalność gospodarczą.